فریاد خاموش پرستاران خوزستان؛ از تجمع اعتراضی تا وعده‌های پوچ!

شوشان ـ غلامعباس دیناروند :

نیک میدانم دوشنبه 5 آبان در تقویم به نام «روز پرستار» ثبت شده است اما باید همین ابتدا یادآوری کنم *عمداً از تبریک‌های کلیشه‌ای و بیان جملات تحسین‌برانگیز پرهیز میکنم و اتفاقاً ترتیبی دادم دقیقا در روز پرستار این یادداشت را ننویسم و بگذارم آبها از آسیاب بیفتد!* چرا که تجربه سال‌های گذشته نشان داده است بسیاری از مسئولین، با رفتارهای عوامفریبانه در این روز به وعده و وعید می‌پردازند، با پرستاران عکس می گیرند و میدهند کسی برایشان پیام‌های زیبای بلندبالای تبریک بنویسند بدون آنکه برنامه‌ای عملی و بودجه‌ای مشخص برای حل مشکلات ساختاری این قشر زحمت کش داشته باشند. این رفتار، نه تنها کام پرستاران را تلخ‌تر کرده، بلکه بر شکاف عمیق بین حرف و عمل در نظام سلامت صحه گذاشته است.
بر اساس اعلام معاون پرستاری وزارت بهداشت، کشور با کمبود بیش از ۱۰۰ هزار پرستار مواجه است و استان‌هایی مانند خوزستان در خط مقدم این بحران قرار دارند. این آمار تنها یک عدد نیست بلکه نشان‌دهنده حجم غیرانسانی کاری، شیفت‌های طاقت‌فرسا و فشار روانی بی‌پایانی است که بر دوش هر پرستار در خوزستان قرار دارد. وقتی یک پرستار مجبور است مسئولیت چندین بیمار را به طور همزمان بر عهده بگیرد، نه تنها کیفیت خدمات افت می‌کند، بلکه ایمنی بیمار و سلامت خود پرستار نیز به مخاطره می‌افتد.

*اعتراض پرستاران نجیب خوزستان؛ آخرین راه چاره بود*
تجمع اخیر پرستاران صبور در مقابل استانداری خوزستان، یک نمایش نبود؛ یک فریاد هشدار بود. آنان نه به دنبال مراسم تجلیل، بلکه در پی مطالبات برحق و معوق خود هستند:*پرستاران صبور از معیشت ناکافی به ستوه آمده اند* حقوق پرستاران با وجود تورم سرسام‌آور، پاسخگوی هزینه‌های اولیه زندگی نیست. *کمبود نیروی انسانی بلای جان سلامت پرستاران شده است* بیمارستان‌های خوزستان با کمبود شدید پرستار مواجهند و این امر باعث فرسودگی شغلی سریع‌تر کادر موجود شده است. *توزیع ناعادلانه نیروهای خدوم پرستاری در خوزستان کاملا آشکار است* مشکل تنها کمبود عددی نیست، بلکه توزیع نامتوازن نیروها باعث شده شهرستان‌های محروم استان خوزستان با وضعیت بحرانی‌تری روبرو شوند.
اگرچه مسئولین بارها به «تشخیص» مشکل کمبود پرستار اذعان کرده‌اند، اما در مرحله «درمان» و ارائه راه‌حل عملی، موفق نبوده‌اند. وعده‌های تکراری بدون پشتوانه بودجه و برنامه‌ریزی بلندمدت، دیگر نه تنها اعتماد پرستاران را جلب نمی‌کند، بلکه بر ناامیدی آنان می‌افزاید و برای مهاجرت اقدام می‌کنند که اتفاقا در برخی کشورها برایشان شرایط کار با درآمد بهتر فراهم است. 

*باز هم گفتاردرمانی و شعارسرایی مسئولین*
مسئول محترم! اگر واقعاً به سلامت جامعه و حفظ سرمایه‌های انسانی نظام سلامت اهمیت می‌دهید، باید به جای سخنرانی‌های احساسی در روز پرستار، به اقدامات عملی روی آورید، 
*تصویب و تخصیص فوری بودجه برای استخدام گسترده پرستاران در استان‌های بحرانی مانند خوزستان را در دستور کار قرار بدهید.* بازنگری اساسی در نظام پرداخت حقوق و مزایا پرستاران انجام شود به گونه‌ای که متناسب با سختی کار و تورم باشد.*اجرای سریع طرح‌های انگیزشی مانند تسهیلات مسکن، امتیازات بازنشستگی و بهبود شرایط بیمه برای تثبیت نیروهای موجود و جذب نیروهای جدید از قلم نیوفتد.* ایجاد سامانه شفاف و پاسخگو برای پیگیری مستمر وضعیت پرستاران و مطالبات آنان باید جدی گرفته شود. 
*پرستار خوزستانی دیگر به «سخن» نیاز ندارد؛ او به «عمل» نیاز دارد. وقت آن است که به جای شعار، گامی عملی برای قدردانی از این قشر زحمت‌کش برداشته شود.*