شورا، فراتر از لیست‌ها

شوشان ـ منوچهربرون :

انتشار یک لیست تازه در فضای مجازی استان—با نام‌هایی آشنا از چهره‌های محترم شورا و برخی فعالان—بار دیگر بحث قدیمی و تکرارشونده‌ی «لیست‌ها» را به صدر گفت‌وگوها آورد. اگر فرض را بر صحت این فهرست بگذاریم، بی‌تردید بسیاری از نام‌های درج‌شده، انسان‌هایی محترم و قابل احترام‌اند؛ اما مسئله‌ی مردم اهواز احترام فردی نیست، کارآمدی جمعی است. تجربه‌ی شورای فعلی—که خود از دل همین لیست‌ها بیرون آمده—به‌روشنی نشان می‌دهد که صرفِ لیست‌سازی، درمان دردهای مزمن شهر نیست.

نگرانی اصلی اینجاست: لیست‌ها معمولاً میدان رقابت را برای شایستگانِ بی‌حاشیه تنگ می‌کنند؛ برای مدیران مجرب، عمرانی و اجرایی که شاید اهل صف‌آرایی و تبلیغ نیستند، اما بلدِ کارند. نتیجه آن می‌شود که چرخه‌ی ناکامی تکرار می‌شود؛ شورایی متکثر در اختلاف، کم‌توان در تصمیم، و گرفتارِ دسته‌بندی‌هایی که انرژی شهر را می‌بلعد.

مقایسه‌ی اهواز با اصفهان در ادوار گذشته، نکته‌ای آموزنده پیش‌رو می‌گذارد. در مقاطعی، شورای شهر اصفهان با اتکا به چهره‌های ملیِ اجرایی و عمرانی—کسانی که زبان پروژه، بودجه و اجرا را می‌دانستند—توانست موتور توسعه را روشن نگه دارد. حضور مدیرانی که تجربه‌ی استانداری، وزارت یا مدیریت‌های کلان داشتند، باعث شد مصوبه‌ها به پروژه تبدیل شوند و پروژه‌ها به نتیجه برسند. آنجا شورا، میدان نزاع نبود؛ اتاق فرمان بود.

اهواز امروز به چنین رویکردی نیاز دارد: شورایی متشکل از چهره‌های مردمی، عمرانی و اجرایی؛ کسانی که دغدغه‌شان تسهیل امور شهروندان باشد، نه برتری جناحی. شهر به تصمیم‌های شجاعانه نیاز دارد، نه بیانیه‌های پرهیاهو؛ به اجماع‌های عملی، نه صف‌بندی‌های فرساینده.

اگر قرار است لیستی هم باشد، باید لیستِ توانمندی باشد، نه صرفاً هم‌فکری. لیستِ تجربه، صداقت، پاک‌دستی و توان اجرا. و اگر شایسته‌ای بیرون از لیست‌هاست، باید راه برای او باز باشد؛ چرا که شهر، ملکِ لیست‌ها نیست، خانه‌ی مردم است.

اهواز بیش از هر زمان دیگر محتاج شورایی است که به‌جای تکرار گذشته، آینده را بسازد؛ شورایی که بداند توسعه با دعوا پیش نمی‌رود، با کار پیش می‌رود.