پزشک، تجلی عشق به انسان

شوشان ـ منوچهر برون :

دوران کودکی و مدرسه ابتدایی همیشه با شادی، صفا و بی‌ریایی همراه است. کودک در آن سال‌ها با ذهنی روشن و قلبی بی‌کینه، جهان را ساده‌تر می‌بیند. در همان سال‌ها، یکی از معلمان پرسشی بنیادین را پیش روی بچه‌ها گذاشت: «علم بهتر است یا ثروت؟». کلاس دو نیم شد؛ نیمی به دنبال روشنایی علم، و نیمی دیگر دلبسته جاذبه ثروت. هرچند پاسخ‌ها ساده و کودکانه بود، اما در حقیقت بازتاب اندیشه‌هایی بود که بعدها در مسیر زندگی هرکدامشان تجلی یافت.

وقتی پای پرسش دیگری به میان آمد: «دوست دارید در آینده چه کاره شوید؟» بیشتر بچه‌ها یک‌صدا گفتند: پزشک. گروهی اندک هم نام مهندس یا مشاغل دیگر را بر زبان آوردند. این انتخاب‌ها، تصویری آرمانی از ذهن کودکانه بود؛ تصویری که پزشکی را مترادف با بزرگی، احترام، و یاری به انسان‌ها می‌دید.

اما در گذر زمان و رسیدن به دبیرستان، رؤیاها رنگ عوض کردند. سلایق تغییر یافت، علاقه‌ها پراکنده شد، و هرکس در پی رشته‌ای رفت که با روحیه‌اش سازگارتر بود. با این همه، پزشکی همچنان برای بسیاری از جوانان جایگاهی ویژه داشت؛ چرا که در ناخودآگاه جمعی ما، پزشک نماد خدمت، نجات جان و فداکاری است.

امروز، در روز پزشک، بار دیگر این معنا آشکار می‌شود: پزشکی تنها یک شغل نیست؛ بلکه رسالتی انسانی است. پزشکی یادآور لحظاتی است که امید از نفس‌ها گریخته و یک نگاه، یک تصمیم، یا یک نسخه درست می‌تواند جان تازه‌ای ببخشد. پزشک با علم خود، و مهم‌تر از آن با عشق و ایثار خویش، میان مرگ و زندگی پلی می‌سازد.

اگر علم را چراغ راه بدانیم، پزشک نگهبان شعله این چراغ است. او دانایی را در خدمت انسانیت می‌گذارد و نشان می‌دهد که دانش بدون عشق، ناقص است.

پس روز پزشک را باید فراتر از یک مناسبت تقویمی دید؛ این روز، نمادی است از احترام به کسانی که عشق به انسان را در قالب نجات جان‌ها به نمایش می‌گذارند. آنان نه فقط درمانگر جسم، بلکه مرهم دل‌های خسته‌اند؛ و یادآور این حقیقت که در جدال میان علم و ثروت، آنچه باقی می‌ماند علمی است که با عشق به انسان آمیخته باشد.