سکوتی که باید شکست؛ تأملی بر افزایش سرطان سینه در ایران

شوشان ـ منوچهربرون :

هر چهل دقیقه، زنی در ایران با واژه‌ای روبه‌رو می‌شود که جهانش را دگرگون می‌کند: سرطان سینه.
واژه‌ای که پشت آن، اضطراب، سکوت، درمان‌های طاقت‌فرسا و گاه نگاهی ناعادلانه از جامعه پنهان است.
اما آنچه بیش از بیماری نگران‌کننده است، بی‌تفاوتی اجتماعی و فرهنگی در برابر آن است.

طبق گزارش‌های رسمی، اگر روند کنونی ادامه یابد، تا سال ۲۰۳۰ شمار مبتلایان به این بیماری در ایران دو برابر خواهد شد. این یعنی زنگ خطری جدی برای سلامت زنان، و در حقیقت برای سلامت جامعه. زیرا هر زن، ستون خانواده و محور مهر و معنا در خانه است؛
و آسیب به او، لرزاندن ستون انسانیت در خانواده است.

با این‌حال، هنوز بسیاری از زنان، به‌دلیل ترس، شرم، یا ناآگاهی از انجام غربالگری و مراجعه به پزشک خودداری می‌کنند. گاه سنت‌های نادرست و نگاه قضاوت‌گرانه جامعه، اجازه نمی‌دهد زنی درد خود را فریاد بزند.
در حالی که در دنیای امروز، آگاهی و تشخیص زودهنگام، نیمی از درمان است.

جامعه‌ای که زنانش را ناآگاه یا بی‌پناه رها کند، دیر یا زود در مسیر فرسایش انسانی گام برمی‌دارد. سلامت زنان تنها یک مسئله پزشکی نیست؛
مسئله‌ای فرهنگی، اجتماعی و حتی اخلاقی است.

باید از مدرسه‌ها و رسانه‌ها آغاز کرد. باید در خانه‌ها، گفتگو از سلامت زن تابو نباشد. باید در ادبیات و هنر، زن بیمار نه ترحم‌برانگیز، بلکه مقاوم، آگاه و محترم تصویر شود.
زیرا هیچ چیز تلخ‌تر از این نیست که زنی در تاریکی ترس، به تنهایی با بیماری بجنگد، در حالی که جامعه‌اش در سکوت فرو رفته است.

اگر بخواهیم این روند نگران‌کننده را متوقف کنیم، باید همزمان دانش، امید و مهربانی را در جان جامعه تزریق کنیم.
سرطان سینه، شاید یک بیماری جسمی باشد، اما درمان آن، بیش از هر چیز، به فرهنگ آگاهی و مسئولیت جمعی نیاز دارد.