حوزه، دانشگاه و خودپالایی نظام حکمرانی!

شوشان ـ حسن دادخواه :

 برای دسته هایی از جمعیت جامعه ایران، چشم انداز روشن و امیدوارکننده ای برای کشور متصور نیست و بی گمان، دسته هایی دیگر، با یقین تمام، دورنمای روشن و افتخارآمیزی را می بینند!
  اخیرا کلیپ کوتاهی را از یکی از دانشگاهیان مشهور به صفتِ روشنفکر دینی با رویکرد سیاسی نزدیک به ملی و مذهبی تماشا کردم که شش سناریو را برای آینده جامعه ایران و نظام حکمرانی آن، برشمرد ولی نکته جالب آن که او خود، امکان تحقق آخرین سناریو یعنی خودپالایی نظام حکمرانی از داخل را بیش از دیگر سناریوها، تایید می کرد و خلاف برداشت مخاطبان از پیشینه و دیدگاه های آن فرد سخنران، وی حتی تمایلی هم از خود نسبت به سناریوهای خشن و پرهزینه نشان نداد بلکه آرام و کم هزینه‌ترین را می پسندید و ممکن می دانست!
 اگر من و خوانندگان این یادداشت، جزئی از جمعیتی باشند که افق و چشم انداز امیدوارکننده ای برای ایران و نظام حکمرانی متصور نیستند و به وضعیت کنونی کشور هم انتقادات تند دارند، بی گمان، سخت به دنبال انسجام ملی و میهنی و حفظ یکپارچگی سرزمینی هستند و سناریو خودپالایی را می پسندند. 

بر فرض صحت و درستی سناریو خودپالایی داخلی، بی گمان نیروهای دانشگاهی و حوزوی چه در چرخه قدرت و چه بیرون از آن، نقش بی مانندی در این مرحله گذار و خودپالایی درازمدت، بازی خواهند کرد. بر این پایه، مفاهمه و درک بی واسطه از اندیشه های یکدیگر و انجام گفت و گوهای هدفمند برای حفظ منافع ملی و میهنی می تواند نقطه وصل این دو قشر فرهیخته قرار گیرد.
  در کنار هم‌آوایی جامعه روشنفکری در ایران، مبنی بر لزوم تغییر پایه ای و ریشه ای در نظام حکمرانی، خوشبختانه بطور جسته و گریخته با هر هدفی، ملاحظه می گردد که افرادی از مقامات بلند پایه و تاثیرگذار نیز گاه و بی گاه از لزوم تجدید نظر در شیوه های کشورداری بلکه تغییرات ساختاری در نظام و ترمیم گفتمانی آن، سخن می گویند.
گویی یک روح جمعی به تدریج در حال شکل گیری است که خواهان تغییرات مسالمت آمیز و بدون دخالت نیروهای غیرایرانی و دولت های خارجی در فرآیند گذار به تشکیل و طراحی نظام حکمرانی دلخواه و مورد نیاز بر اساس مصالح و منافع ملی است!
  در این میان و میانه، حوزه و دانشگاه با همه تفاوت های ژرف در گفتمان چیره بر این دو کانون علمی و فرهنگی، وجود پاره ای تضاد منافع   تاریخی، تفاوت های فکری و ذائقه ای در مواد درسی و محیط های پیرامونی با وجود همه این تفاوت ها اما در داشتن دین و وابستگی به میهن و تعهد به مردم و احترام به خواست جمعی، هر دو قشر می توانند نقطه تعادل و اتکای مردم قرار گیرند.
 همکاری حوزه و دانشگاه و بر طرف نمودن بدبینی ها از یکدیگر و درک تفاوت ها از هر دو سو نسبت به دیگری و تقویت مشترکات می تواند راهی نو با هدف بازآفرینی نقش مثبت در خودپالایی داخلی را پیش رو قرار دهد.!
بی گمان، برخورد حذفی با هر یک از دانشگاه یا حوزه، صدمات و لطمات غیر قابل جبرانی را به آینده نظام حکمرانی و میهن عزیز تحمیل می کند!