سرمایه‌های پنهان استانداری خوزستان

شوشان ـ منوچهربرون :

 
در همایش دیابت، آن‌گاه که جمعیت سالن گیت سازمان آب‌وبرق آرام آرام جابه‌جا می‌شد، دیدن چهره‌هایی قدیمی و کارکشته حال‌وهوای دیگری به فضا داده بود. سید مهران رفیعی، فرماندار اسبق چند شهر استان و از نیروهای باتجربه وزارت کشور، یکی از همان چهره‌ها بود. مردی که سال‌ها در متن کارهای اجرایی بوده، بحران‌ها را از نزدیک لمس کرده و با بافت اجتماعی، قومی و جغرافیایی خوزستان آشناست. وقتی با لبخند همیشگی‌اش گفت «کماکان در استانداری مشغولم»، یک حقیقت مهم دوباره دیده شد: سرمایه‌های انسانی ارزشمند، همین‌جاست؛ در دل همین ساختمان‌های پرغبار و پُرپرونده استانداری.

استانداری خوزستان، به‌ویژه در سال‌های اخیر، آن‌قدر درگیر حواشی، صف‌بندی‌های سیاسی، جریان‌سازی‌های رسانه‌ای و تنش‌های بی‌حاصل شده که گاهی فراموش می‌شود راه توسعه نه از هیاهو، بلکه از تجربه و تخصص می‌گذرد.

دکتر موالی‌زاده، استاندار محترم، اگر می‌خواهد از سایه‌ی حاشیه‌ها فاصله بگیرد و فضای اعتمادسازی در استان را تقویت کند، باید به این بدنه‌ی توانمند و بومی تکیه کند؛ به همان کارشناسان ارشد وزارت کشور که سال‌ها در دل این خاک کار کرده‌اند و گوشه‌گوشه خوزستان را با چشم، نه روی کاغذ، دیده‌اند.

این نیروها سه ویژگی اساسی دارند:

۱. تجربه‌ی انباشته از سال‌ها مدیریت میدانی

فرمانداری، بخشداری، مدیریت بحران، امنیت اجتماعی، انتخابات، پروژه‌های عمرانی…
این تجربه‌ها نه در کلاس درس آموخته می‌شود و نه با هیچ انتصاب شتاب‌زده‌ای قابل جایگزینی است.

۲. مقبولیت و محبوبیت در بدنه‌ی اجرایی استان

کارمندانی که سال‌ها با این مدیران کار کرده‌اند، به آن‌ها اعتماد دارند؛
و اعتماد، بزرگ‌ترین سرمایه‌ی مدیریتی در استانی پرچالش چون خوزستان است.

۳. آگاهی واقعی از مسائل خوزستان

از بحران آب تا آلودگی هوا، از روابط پیچیده‌ی قومی تا ساختار اداری؛
این افراد مسئله را از ریشه می‌شناسند، نه از پشت میز.

اگر استاندار بخواهد از گرداب اختلافات دور شود،
اگر بخواهد برنامه‌های توسعه‌ای‌اش از کاغذ به میدان برسد،
و اگر بخواهد حرکت قطار توسعه شتاب بگیرد،
راهش استفاده از همین نیروهای متخصص، مجرب و آزموده است—نه حلقه‌های رسانه‌ای، نه هواداری‌های شبکه‌ای، و نه وزن‌کشی‌های سیاسی.

خوزستان امروز بیش از هر زمان دیگری به مدیران میدان‌دیده، آرام، بی‌حاشیه و کاربلد نیاز دارد؛
نه به صداهای بلند، بلکه به قدم‌های محکم.
سرزمین کارون و زاگرس،
با این همه رنج و ظرفیت،
لایق مدیریتی است که بر ستون تجربه تکیه کند،
نه بر سایه‌ی هیاهو.