برگی از تاریخ جبهه شوش 

شوشان ـ عبدالزهرا برهانی :

در سال‌های آتش و آهن، آن‌گاه که میهن در شعله‌های جنگ تحمیلی می‌سوخت، لحظه‌هایی پدید آمد که هر یک، چونان برگ‌های زرینِ تاریخ، برای آیندگان درس پایداری و غیرت شد.

در روزهایی که منطقه غرب شوش، آرام‌آرام در تب‌وتاب آمادگی برای عملیاتی بزرگ ــ که بعدها «فتح‌المبین» نام گرفت ــ نفس می‌کشید، دشمن بعثی در کمین بود تا این خیزش بزرگ را در نطفه خاموش کند. در بیست‌وهشتم اسفندماه سال ۱۳۶۰، ارتش عراق با تمام قوا در محور قرارگاه‌های فتح و فجر دست به تهاجمی سهمگین زد؛ تهاجمی که یکی از سخت‌ترین محورهایش، منطقه «ذعن» در جبهه عملیاتی شوش بود.

یورش دشمن چنان سنگین بود که مدافعان خط، ناگزیر گام به عقب نهادند؛ اما این گام‌ها، گامِ عقب‌نشینیِ دل‌ها نبود، که گامی بود برای بازآرایی دفاعی؛ چراکه دشمن، با همه خشونت و عطش پیشروی، هرگز نتوانست این خط را تصرف کند.

راز این پایداری علاوه بر مقاومت رزمندگان، در دو نقطه نورانی آن روزها نهفته است:
نخست عملکرد سترگ و جهادی واحد خمپاره‌انداز جبهه شوش که با آتشی پی‌درپی،و شلیک بیش از هزار گلوله، ستون‌های دشمن را در هم شکست و توازن نبرد را بر هم زد.
و دوم ایستادگی حماسیِ یک تیربارچی دلاور از تبریز که همچون کوهی استوار، در برابر امواج هجوم دشمن ایستاد و نگذاشت پای خصم بر خاک‌ریز این سرزمین استوار شود.

بدین‌گونه بود که با ایثار آنان، منطقه از سقوط نجات یافت و صفحه‌ای دیگر از مقاومت فرزندان ایران در کتاب افتخارات این سرزمین رقم خورد؛ صفحه‌ای که تا همیشه برای نسل‌ها روایتگر شجاعت، ایمان و وفاداری خواهد بود.