حسین، حسین است!

   کتابِ فاطمه، فاطمه است! که به گمانم متن سخنرانی شادروان دکتر شریعتی است در برهه ای از پیش و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، چهره روشن و حقیقی حضرت فاطمه (س)، را با رویکرد یک دختر مهربان، همسر پشتیبان و یاور شوهر و زنی حقیقت‌جو و حقیقت طلب به نیکی به نمایش گذاشت و چهره و نمایی مثبت و انسانی از زن مسلمان از دریچه مکتب اسلام را شناساند! شادروان دکتر شریعتی، کوشیدند تا ارزشمندی این بانو را بطور جدا و مستقل از پدر و همسر ایشان، تبیین کنند و در بیرون از دامنه پرتوی پدر و همسر، استقلال و انتخاب و تشخیص حضرت فاطمه را به تصویر بکشانند.
   شناخت و دلدادگی به امام حسین(ع)، بطور سنتی و کلاسیک، از دریچه شجاعت ایشان در نپذیرفتن حکمرانی یزید و رد و نفی اخلاقیات فاسد او به عنوان امیرالمومنین و جانشین پیامبر و حاکم اسلامی، است. نام و یاد امام حسین، حتی در روز تولد مبارک ایشان، همچنان روزهای جنگ و اسارت و شهادت او و یارانش را به اذهان متبادر می کند!
   شوربختانه دستگاه های تبلیغی رسمی نیز، در فرازهایی از انقلاب و دوران بحرانی کشور، بخش هایی از زندگانی و سخنانی از حضرت را که متناسب با سیاست روز در جامعه ایرانی است، دستاویز قرار می دهند! یا دسته هایی از دلدادگان حضرت،  برای اثبات ترجیح صلح و صفا و زیست مسالمت آمیز در کنار یکدیگر، بطور هدفمند سخنانی از حضرت معطوف به صلح و صفا را با کنایه و گوشه زنی به رقیب سیاسی خویش، ترویج و تبلیغ می کنند! به سخن دیگر، گویی حضرت امام حسین در فضای سیاسی ایران، تنها دستاویزی برای دعوت به جنگ و خودداری از گفت و گو و دوری گزینی از دشمنان مفروض، است یا از آن سو، امام و رهبری است صلح‌جو و مهربان و خدوم به مردم!
  بر این پایه، در سوم شعبان و چهاردهم بهمن ماه ۱۴۰۳، که نظر به اقتضا و نیاز کشور به ایجاد رابطه متوازن سیاسی و برد - برد با کشورها و سازمان های مالی و هسته ای جهان و تجدید نظر جدی در سیاست های منطقه ای است، در این شرایط، جنبه مهربانانه و سخنان صلح‌جویانه امام حسین ترویج می گردد و در کنار آن، دسته هایی از جمعیت ایران و مقامات غیر رسمی و رسمی، با دستاویز قرار دادن نام و یاد حضرت و واگویی جنگ و جدال ایشان با یزید، می کوشند کارگزاران کشورمان را از  گفت و گو و مذاکره با مثلا آمریکا، برحذر بدارند!
   با پرهیز از این دو گفتمان، ضروری است که چهره این امام معصوم و فرزند صالح پیامبر اکرم(ص)، در ورای نیازمندی های سیاسی و فرهنگی نظام حکمرانی خود، مورد مطالعه قرار گیرد و با بیرون کشیدن شخصیت حضرت از تنگی و محدودیت برهه زیست ایشان، اندیشه های وی را کاوید و به الگویی برای عصر حاضر قرار داد!