شوشان - علی عبدالخانی : در طول مدت فعالیت روزنامه نگاریم از دهه ۷۰ تاکنون و برغم درج مقالات و یاداشتهای انتقادی و نقد صریح مسئولان اما همواره خود‌ را مقید به رعایت مرزهایی همچون مفهوم امنیت و وحدت ملی و لحاظ بسیاری از حساسیتهای مرتبط به این حوزه ی مهم کرده ام. در تمام این مدت قلمم را از گزند انتفاعات مالی و بهره مندیهای آن مصون نگه داشته ام. وجدان و قانون دو رکن ارزشمندی هستند که همیشه آنها را در هر جمله و سطر سطر نوشته هایم مورد توجه قرار داده و می دهم.

برغم کثرت اشکالات کارکردی در حوزه ی شورا و شهرداری و دلایل بی حد و حصر که هر کدام قابلیت تبدیل شدن به یک سوژه ی نوشتاری را دارا هستند، فقط و فقط به خاطر اینکه هیچگاه در بازی دو جریان موجود در شورا و شهرداری قرار نداشتم و تمایلی به تبدیل شدن به ابزار یا ملعبه برای هیچکدام از دو طرف این دعوای انتفاعی نبودم لذا طی این مدت سکوت اختیار کرده و از نقدِ بسیار صریح کارکرده و اتفاقاتِ موجود در شورا و حیطه های مختلف شهرداری که حقِ حرفه ای و قانونی من است امتناع کرده بودم.

دوستی به من گفت که دلیل عدم ورود و سکوت طولانی مدت من ( نگارنده ) نسبت به بسیاری از جزئیات عملکردی و خیزشهای اختلافی نهاد شورا و شهرداری و عدم نقدِ وضعیتِ موجود احتمالاً تهدیدها و جوسازیهای منتفعان وابسته و ایجاد مزاحمت از سوی آنان!! برای من است. این در حالی است که تهدید و جوسازی هیچگاه در اراده و نگاه اصولی و ثابتم به قضایای پیرامون اثرگذار نبوده است. شاید آن دوست متوجه این نکته نبود که در یک فضای قانونمند عمر تهدید و تهدیدگران بسیار کوتاه و به اندازه ی عمر یک مدیر کوتاه است.

امروزه گستره ی امنیت ملی تنها در تعریفهای سنتی خلاصه نمی شود و دربرگیرنده ی طیفِ وسیع و متنوعی از موارد مختلف می شود. رفتار و گفتار و نحوه ی تعامل یک مسئول ( ولو آنکه درجه مدیریتی آن پائین باشد ) در چنین طیف وسیعی قرار می گیرد.

یک مسئول اعم از آنکه همچون شهرداران بواسطه ی منتخبان مردم انتخاب شود یا حکماً از سوی مقامات دولتی منصوب گردد در هر دو حالت اگر رفتار یا گفتار ایشان مبتنی بر اصولی همچون: قانون، تعهد، حکمت و اخلاق نباشد و عواقب مترتب بر سخنان خود را نسنجد مسلماً اقوال و اعمال این قبیل مسئولان بخودی خود هزینه تلقی می شود.

مدیر یا مسئولی که در اوج عصبانیت عنان اخلاق از کف بدهد و قادر به مهارِ اسبِ احساسات خود نباشد و در گفتار خود به اصول بدیهی که لازمه ی مدیریت است علاقه نشان ندهد و بی پروا به عواطف عام انسانی احترام نگذارد و بجای اکتفا به توهین به یک شخص !!!! مجموعه ای بسیار بزرگ از شهروندان را بدون آنکه گناهی مرتکب یا خطایی از آنان سر زده باشد در قالبی عام و فراگیر مورد هجمه ی معنایی سخیف و غیرقابل انتظار قرار دهد و با بدترین شیوه و ترکیب استهزایی مورد توهین قرار بدهد و در این راستا قانون اساسی یعنی میثاق ملت و قوانین عادی را زیر پای خود لگدمال کند و حساسیتهای بسیار ظریف حاکم بر کشور و نظام جمهوری اسلامی ایران و لزوم تحکیم پایه های وحدت و برادری را به فراموشی بسپارد و منزلت عمومی انسانها را به تمسخر بگیرد و با بیان غیرقابل دفاع خود بهانه ای به دست هر کس که تمایلی به انسجام ملی نداشته باشد تقدیم کند و... قطعا و بدون حتی یک ذره تردید باید گفت که چنین مصداقی هیچ شناخت و اعتقادی از مفهوم والای امنیت و وحدت ملی و اهمیت این دو رکن برای نظام و کشور ندارد.

در راستای آنچه در مقدمه این یاداشت بعرض رسید حتی مایل به ذکر آنچه بر زبان شهردار اهواز جاری شد، نیستم. وقتی فایل صوتی را برای اولین بار بعد از نماز مغرب شنیدم باور نمی کردم که یک منتخب شورای اسلامی شهر اهواز که بصورت غیرمستقیم منتخب ما شهروندان نیز هست، چنین گفته و آنگونه توجیه کرده است.

بشدت معتقد هستم که اقتضای حداقلِ وجود حکمت، تجربه و پختگی مدیریتی ( و نه لزوماً اخلاق و قانونمداری ) می توانست مانع از بیان این واژه ی وحدت شکنانه شود.

به نظر نگارنده، استدلالِ شهردار اهواز در مقدمه ی ویدیوی واکنشی ایشان نسبت به آنچه گفته بود حیرت آورتر از اصل گفته ی ایشان است. استدلال وی مثل آن می ماند که فردی توهینی را نثار مجموعه ای از رهگذاران بکند و وقتی با اعتراض آنان مواجه می شود خطاب به آنها بگوید: من منظورِ بدی نداشتم چون خودِ من هم مثل شما رهگذر هستم. بلحاظ استدلالی در این مثال " رهگذر بودن " وجه مشترک توهین کننده و توهین شوندگان هست اما هیچگاه نمی تواند توجیه کننده اصلِ توهین به آنان باشد، بنابراین وجود کثرتی از همکاران و دوستان و حتی انتسابات خونی و فامیلی نه تنها دلیل کافی برای استفاده از ادبیات نالایق و توهین آمیز نیست بلکه در چنین حالتی انتظارِ احترام بیشتر از آن شخص را به اذهان تداعی می کند.

البته نکته مثبت در واکنش ویدیویی شهردار برگشت وی از واژه ی بکارگرفته شده توسط وی می باشد. لذا مدیران حتی اگر رده و سطح مدیریتشان از نوعِ پائین

همچون مسئولیت در شهرداری باشد نباید فراموش کنند که گفتار آنها به جایگاه حقوقیشان منسوب است و لزوماً بر انچه می گویند باید اشراف کافی داشته باشند. عدم سنجش سخن و بکارگیری الفاظ بصورت شتابزده و کوچه بازاری به هیچ عنوان در شان هیچ انسانی نیست چه رسد به آنکه آن شخص هم مسئول و هم بصورت غیر مستقیم منتخب مردم باشد.

هیچ مدیری بویژه آنان که میان سوابق و پیشنه شان و حوزه ی مدیریتی که به هر دلیل به آن رسیده اند تناسبی وجود ندارد، به هیچ عنوان نمی توانند و نباید سببِ تحمیل هزینه به نظم و آرامش اجتماعی و مهمترین ثروت کشور و نظام یعنی امنیت و وحدت ملی شوند. والسلام.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه