انعکاس واقعیت‌ های جامعه و طرح مشکلات، تنگناها و گرفتاری‌ های مردم جزو دغدغه‌هایشان است، تلاش می‌کنند تا صادقانه و به دور از هیاهو و فرافکنی در راستای توسعه شهر و کشور گام بردارند، با درج هر خبر خوشایند، خوشحال و با هر چه منفی است، ناراحت می شوند.

بله از خبرنگارانی می گویم که با از خودگذشتگی، سختی‌ها را تحمل می‌کنند و با واژه واژه‌ای که می نگارند درد و رنج مردم را بازتاب می‌دهند.

با آنکه کوهی از مشکلات هستند و در مسیر کاری خود تهدید و گاه از آنها شکایت می‌شود و گاهی توهین می‌شنوند، اما خللی در راستای رسالتشان ایجاد نشده و پرصلابت در راستای روشنگری جامعه قلم می‌زنند.

اما با این همه دغدغه و پیگیری برای حل مشکلات مردم، آستینی برای رفع نیازهای آنها بالا زده نشده و مصائب آنها که مثنوی هفتاد من است از سالی به سال بعد منتقل می‌شود.

خبرنگاران پیش قراولان انعکاس کاستی‌ها و کمبودهای جامعه بوده که متأسفانه تنها در روز خبرنگار به چشم می آیند و روز بعد از آن فراموش می‌شوند.

خبرنگاران همواره در جامعه به دنبال احقاق حق قشرهای مختلف جامعه هستند اما این در صورتی است که به دلیل مشغله‌ های زیاد کاری، حقوق خودشان را فراموش می‌کنند، این فراموشی به خودشان برنمی‌گردد، فراموش‌شان می‌کنند چراکه بسیاری از مسئولین رکن چهارم دموکراسی را فراموش کرده اند و با واژه «خبرنگار» بیگانه هستند.

مسئولین شیرین سخن فقط در روز 17 مرداد یاد این قشر زحمت کشیده می افتند و بی هیچ حمایتی فقط سیل پیام های تبریک و تشریفاتی نیم بند و چند ساعته در پاسداشت خبرنگار انجام می دهند.

این روز برای خبرنگاران باز تکرارِ قصیده هزار من مشکلاتی است که هر ساله تکرار می‌شوند و تکرار می‌ شوند!!! اما گوش شنوایی و دست توانایی برای رسیدگی به این گلایه‌ها نمی‌یابند.

این قلم به‌دستان فراموش شده همیشه به عنوان چشم و گوش و بازوان مدیران کشور در حل مشكلات معرفی شده اند اما مشكلات آنها هیچ گاه به درستی دیده و یا شنیده نشده است.

نبود ثبات شغلی و حقوق ثابت یكی از مهم‌ترین دغدغه‌های صنفی خبرنگاران است.

خبرنگاران از گوهر جسم و جان خود برای حل مسائل و مشکلات همنوعان و همکیشان مایه می‌گذارند و لحظه‌ای برای بهبود استانداردهای حیات انسانی آرام ندارند اما همیشه مظلوم واقع می‌شوند و کسی حرفی از احقاق حقوق آنها نمی‎‌زند.

یقیناً اثربخشی حرفه‌ای خبرنگاری و هویت‌بخشی به امر اطلاع‌رسانی بدون حمایت، پشت گرمی و دلسوزی مسئولینِ امر میسر نخواهد بود، چراکه هرچند یک خبرنگار دغدغه نان شب داشته و باز هم با عشق به کارش ادامه دهد، بالاخره روزی این عشق بلای جانش شده و برای تأمین حداقل‌های زندگی مجبور به ترک آن خواهد شد.

حال انتظار می‌رود مسئولان امر پس از گذشت بیش از چهار دهه از عمر نظام پربرکت جمهوری اسلامی، یک بار برای همیشه به صورت ریشه‌ای و اصولی به مشکلات اساسی صنفی و معیشتی خبرنگاران بپردازند و برای تامین نیازهای حداقلی شغل و حرفه خبرنگاری قدمی درخور و شایسته بردارند.

برچسب ها: قلم به‌دستان فراموش شده ، شوشان ، مصطفی حلالی ، روز خبرنگار ، 17 مرداد ، رسانه ها ، خبرنگاران ، ، مصطفی حلالی

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه