تربیت سیاسی

  شوشان ـ جعفر دیناروند :

سیاست، روش حکومت داری و اداره ی زیرمجموعه هاست. بر اساس این علم که سابقه ی نسبتا طولانی دارد، خصوصیات و ویژگی هایی برای سیاستمدار لازم است تا با داشتن آن ها بتواند، یک مملکت یا سرزمین را اداره کند.وقوع جنگ ها برای تصرف سرزمین ها و ایجاد امپراطوری های بزرگ از مشخصه های دوران قدیم تاریخ است.
امپراطوری های ایران، روم، یونان و چین از جمله ی آن هاست. شیوه ی بر خورد با همسایگان، داد و ستد های تجاری، ایجاد روابط دوستی و در نهایت، گریز از جنگ های خانه مان سوز، نیاز به آموزش هایی دارد که سیاستمداران می بایست از آن برخوردار باشند.
از طرفی، در درون کشورها، رقابت های سیاسی برای ورود به مجلس، احزاب، دولت، شوراها و فعالیت های مختلف وابسته نیز، نیاز به آگاهی های ویژه ای دارد.
دخالت در سرنوشت سیاسی کشور، همراهی با سیاستمداران در برخورد با مشکلات سیاسی، شرکت در تظاهرات و در نهایت، ابراز عقیده ی سیاسی و جهت گیری های مربوط، به آموزش هایی نیاز دارند که تخصصی باشند.
از طرف دیگر،  سرنوشت درونی و برونی کشورها را نمی توان به حالت خود رها کرد. آموزش سیاسی برای ایجاد بینش سیاسی نیست بلکه، برای ایجاد آگاهی سیاسی است. بنابراین، تربیت سیاسی به آنگونه فعالیت ها اشاره دارد که بر مبنای آن، افراد تحت آموزش، بر اساس تفکر و تعقل و برای پیشرفت کشور، در تصمیم گیری ها، شرکت می کنند.
در اصل، تربیت سیاسی برای خدمت به کشورها به وجود می آید.طرفداران این نوع تربیت امیدوارند تا با ایجاد آن، بار دیگر، دیکتاتوری و زورگویی سیاسی در کشورها وجود نداشته باشند.
آزادی بیان، انتخابات درست، حکومت مردمی و فعالیت های سالم سیاسی، هدف اصلی بنیان گذاران تربیت سیاسی است. بدین شکل و  آنگونه که افلاطون می خواست، جامعه ایده آل در اختیار افراد دانشمند و متفکر قرار گیرد.
در این میان، رشد سیاسی، آنگونه فهمی است که دچار احساسات، تعصبات و کجروی ها نمی شود و پایه ایجاد تغییرات و تحولات احتمالی و مورد نیاز می گردد. رای آگاهانه، شرکت متفکرانه، انتخاب حساب شده، تصمیمات عاقلانه در فعالیت های سیاسی و حکومتی، از جمله نماد های تربیت سیاسی است . امروز بر خلاف گذشته که تربیت سیاسی محدود به سیاستمداران، پادشاهان و سردمداران می شد،همه اقشار مردم در آن دخول کرده و به کسب آگاهی های لازم،  اقدام می کنند.