- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۶ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۳:۲۳
پیامبر اکرم (ص):مسافرت كنيد تا تندرست مانيد و روزى داده شويد .
امام حسین(ع): از نشانه های عالم ، نقد سخن و اندیشه خود و آگاهی از نظرات مختلف است...
امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
از این ستون تا آن ستون شهر
شوشان - دکتر غلامرضا جعفری :
خبر گاهی تلخ است، گاهی آدمی را پر از تحیر رها می‌کند و می‌رود اما خبر گاهی نیز ترسناک است و من می‌ترسم! از اینکه سایه نباشد، و ما سایه نداشته باشیم اما حقیقت همین است.
ما دیگر سایه نداریم،سایه‌ای که بر سر کلمه‌های امروزمان نشانه‌ای از دیروزهای باشکوه بود، دیروزهایی به طعم غزل‌های حافظ، به سر راستی سروده‌های سعدی، و رو به دریچه ای که مولانا در برابرمان گشود و حالا دیگر سایه نداریم.
ما که پیشتر بامدادمان قانقاریا گرفت، ما که پیشتر همه کلمه ها را در بستری از فراموشی رها کردیم، و به سراغ تکه‌ای نان رفتیم، همین ما که شعر را با نان طاق زدیم و طعم خورشید را در رقص بامدادی کلمه‌ها از یاد بردیم.
و سایه غزل می‌گفت، ترانه می‌گفت و گاهی قصه می‌سرود، گاهی به عادت روزگار می‌غرید و از سیاهی بخت کلمه می‌ساخت. و ما در پس ذهن‌مان هر روز منتظر آینه ای بودیم، همان که "آینه در آینه شد دیدمش و دید مرا". منتظر بودیم که شاید خبری از خنکای حضور سایه بر این پهن دشت تشنه، روز و رورگارمان را بسازد. منتظر بودیم اما خبر که رسید مثل همیشه تلخ بود.
سایه تنها تخلص یک شاعر شوریده حال با ریشی بلند و چهره‌ای مهربان نبود که سایه غیبت خورشید است در روزگاری که می‌گذرد! نوری که به عادت دچار فرار مغزها شد، از جنس خورشیدهایی که حتی غروب‌شان ابدی است.
سایه همان نفس ابتهاج بود، بهجتی که از ردیف تن تن تنان و مفتلعن مفتعلن پلی می‌ساخت تا روح کدر زمانه را با ضرب کلمه و صدا بشوید و ما فرزندان همین عصریم، عصری که دیگر سایه ندارد همچنانکه بامداد، ما بی سایه‌های عالم!
کلمه اما باقی است که در اول کلمه بود.
