- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
از این ستون تا آن ستون شهر
شوشان - دکتر غلامرضا جعفری :
خبر گاهی تلخ است، گاهی آدمی را پر از تحیر رها میکند و می‌رود اما خبر گاهی نیز ترسناک است و من می‌ترسم! از اینکه سایه نباشد، و ما سایه نداشته باشیم اما حقیقت همین است.
ما دیگر سایه نداریم،سایه‌ای که بر سر کلمه‌های امروزمان نشانه‌ای از دیروزهای باشکوه بود، دیروزهایی به طعم غزل‌های حافظ، به سر راستی سروده‌های سعدی، و رو به دریچه ای که مولانا در برابرمان گشود و حالا دیگر سایه نداریم.
ما که پیشتر بامدادمان قانقاریا گرفت، ما که پیشتر همه کلمه ها را در بستری از فراموشی رها کردیم، و به سراغ تکه‌ای نان رفتیم، همین ما که شعر را با نان طاق زدیم و طعم خورشید را در رقص بامدادی کلمه‌ها از یاد بردیم.
و سایه غزل می‌گفت، ترانه می‌گفت و گاهی قصه می‌سرود، گاهی به عادت روزگار می‌غرید و از سیاهی بخت کلمه می‌ساخت. و ما در پس ذهن‌مان هر روز منتظر آینه ای بودیم، همان که "آینه در آینه شد دیدمش و دید مرا". منتظر بودیم که شاید خبری از خنکای حضور سایه بر این پهن دشت تشنه، روز و رورگارمان را بسازد. منتظر بودیم اما خبر که رسید مثل همیشه تلخ بود.
سایه تنها تخلص یک شاعر شوریده حال با ریشی بلند و چهره‌ای مهربان نبود که سایه غیبت خورشید است در روزگاری که می‌گذرد! نوری که به عادت دچار فرار مغزها شد، از جنس خورشیدهایی که حتی غروب‌شان ابدی است.
سایه همان نفس ابتهاج بود، بهجتی که از ردیف تن تن تنان و مفتلعن مفتعلن پلی می‌ساخت تا روح کدر زمانه را با ضرب کلمه و صدا بشوید و ما فرزندان همین عصریم، عصری که دیگر سایه ندارد همچنانکه بامداد، ما بی سایه‌های عالم!
کلمه اما باقی است که در اول کلمه بود.
