باغملک شهرستانی است نیمه کوهستانی و با صلابت با مردمانی سخت کوش، بهمین خاطر در زمان جنگ هر وقت مشکلی پیش می امد، می گفتند به سراغ جوانان باغملک بروید، بنابراین امروزه بزرگراه کردن مسیرهایش از واجبات است، بخصوص پل یدک منطقه گردشگری ابوالعباس ، رباط که نزدیک 35 سال است که باید برای باند دوم نصب شود، اما متاسفانه در حال خاک خوردن و اکسیده شدن است و در پائین روستای لالب، به غریبی خود گریه می کند.

ایذه*مالمیر* به قول حافظ شیرازی زمین مشک و ختن، سرزمین اشکانیان، سرزمین اتابکان لر بزرگ، شهر سنگ نوشته های کول فره، اشکفت سلمان و قلعه گژدمک، او مالک مرد پارتی است که چهره زرین*مالمیر*را در عهد باستان نشان می دهد و با داشتن قنات باستانی راسفند این نبوغ آبیاری را در کارنامه خود دارد و چند سالی است که بعلت ریزش چند دهنه آن پر از گل و لای شده و باید سر یعا لایروبی شود. در راسفند از عهد باستان سنگی وجود دارد که داخل آن را تخلیه و چشمه آب جاری کردند. ایذه دریاچه ای دارد که به آن بُحَیرِه می‌گویند که آب آن شیرین است و تنها چیزی که در فراخنای تاریخ قلب مردم سایر استان ها را در ایذه می لرزاند، گردنه وحشتناک سراک به اصفهان است. ابن بطوطه مراکشی در دیدارش در چند سده پیش از ایذه،تمامی خاکش را با پوشش های جنگلی گزارش می دهد.

برای رفتن به چهارمحال بختیاری و اصفهان باید از دزپارت یا دهدز گذشت. دهدز در قلب کوه های بختیاری و میزبان پدر تاریخی سدهای کارون 3 و 4 است. در این شهرستان نوپا مردم در سایه بلوط‌های گردنه، بلوط بلند، می نشینند و پل قدیمی، شالو، را که زیر آب سد رفته است،به یاد می آورند و رویدادهای تاریخی را تداعی می کنند و اگر روزی در همین گردنه بر کاروان های دوران مختلف تاریخی که برای رفتن به شهرکرد و اصفهان و خوزستان و بالعکس در آنجا رفت و آمد می کردند خیلی سخت می‌گذشت و اگر روزی در همین گردنه اسب سواران رزمنده بختیاری که برای انقلاب مشروطیت و فتح تهران و اصفهان و در همین ریختن حکومت ننگین قاجاریه نعل چهار پایان شان شکست، می رفتند، امروزه همان مردم باید نظاره گر تصادفات جاده دو طرفه و بسیار پر تردد و رفت و آمد با ترافیک سنگین، اصفهان، شهرکرد، خوزستان باشند، پس هیچ چیز تغییر نکرده است.

در چند دهه پیش در کشورمان، همزمان و در یک روز دو روستا به بخش تبدیل شدند، کرج در تهران و دهدز در خوزستان. کرج با در آغوش گرفتن استان البرز به عنوان بازوی تهران و نقطه اتصال شمال و غرب کشور ایران و با مرکز کشور برای خود آقایی می کند، اما دهدز متاسفانه گرفتار محرومیت هایی است که دل آدم را به درد می آورد و هنوز بعصی از جاده هایش مالرو یا تراکتور رو است که عزمی جدی برای رونق راه های ارتباطی و روستایی آن،به نظر من از شام شب واجب‌تر است.

بنابراین با بزرگراه شدن فوری محور لردگان - ایذه دغدغه شبانه روزی همیشگی سنگرنشینان دزپارت حل خواهد شد.

به هرحال اگر آب های ورودی به خوزستان را در سرچشمه های خود رها کنند تا مسیر طبیعی اش را طی کنند، خوزستان قلب تپنده کشاورزی و کاشت گندم و برنج و نیشکر و صنعت کشور،جایگاه خود را حفظ خواهد کرد. اگر از شهرستان های شوشتر تا باوی و رامهرمز را بیش از صد کیلومتر و از رغیوه تا جاده رامهرمز، اهواز حدود 50 کیلومتر که با زمین کاملا صاف و مرغوب و همچنین سایر مناطق مستعد کشاورزی استان خوزستان در سایه همت رودخانه کارون، کرخه و جراحی زیر پوشش آبیاری قطره ای برود، بی شک ایران یکی از بزرگ ترین فروشندگان گندم در جهان خواهد بود و با دو بانده کردن جاده های استان و سایرشهرستان هایش، خوزستان بهشت برین خواهد بود،

خوزستان که 8 سال درگیر جنگ تحمیلی بود و دنده هایش کاملا شکست و چند سال مزه ناچیزی از بازسازی را چشید، نباید فراموش شود و با توجه به اینکه پر شدن خزانه کشور مدیون خوزستان است،باید آن را خرج عمران و آبادیش کنند و با توجه به ظرفیت‌های بالای اقتصادی، استان خوزستان، باید بیکاری در آن کاهش یابد، تا دهه شصتی ها که زمانی درگیر جنگ و کمبود دارو و گرفتار ارزاق کوپنی بودند و اکنون بیکارند، همچنان گرفتار کم لطفی های دوران نوزادی شان نباشند.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه