جهادگران بی ادعا، نسل سوخته محسوب نمی شوند

شوشان ـ عبدالرحمن نیک سرشت:

این یادداشت را برای کسانی می نویسم که معتقد به فرهنگ عاشورایی انقلاب اسلامی هستند افرادی دلسوز که فکر می کنند با هر مهندسی در انتخابات یا چینش سیاسی در مدیریت کشور می توانند فضای کار دولت و فرهنگ عمومی را به گونه ای هدایت شده به دهه ی نخست انقلاب تعمیم دهند و بارها تجربه نشان داده است که علاوه بر تامین نشدن این هدف بلکه برعکس همه چیز در حال مصادره شدن و لوث گشتن ارزشهای اولیه رقم می خورد.
پس با این حساب چه باید کرد و این دلسوزان بزرگوار باید از چه راهبردی به غیر از این قبیل مهندسی های انتخاباتی و یا چینش های سیاسی هدفمند که پی در پی شکسته خورده اند، کماکان بهره مند گردند.
البته، پاسخ این سوال در تجربه ی خود  انقلاب نهفته است زیرا، همانطوری که می بینیم در بحبوحه ی بحران هایی چون سیل و زلزله و یا اغتشاشات اخیر  به شکل فرآیندی نیروهایی چند به صورت خودجوش و داوطلبانه زودتر از هر نیروی سازمانی و نهادهای موظف خدمت، بدون هیچکونه اجبار و یا وظیفه ای خاص و تعریف شده، مخلصانه پرچم جهاد و شهادت را به اهتزاز در آورده و پیشقدم در میدان پربلای جهادگری می گذارند.
خب، اکنون چگونه می شود که این افراد جهادی مخلص، در جغرافیای تقسیم مناصب و مواهب قدرت برای پیشبرد نظام و انقلاب دیده و یا در هیچ مهندسی سازمانی و چینش تصدیگرایانه شرکت داده نمی شوند و در عوض، بازار ریا و دغل بازی فرصت طلبان تکراری که  ناکارآمدی را در قفای سرنوشت کشور یدک می کشند، همیشه گرم و پرخریدار است.
جای آنست که خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف می شکند بازارش(حافظ)