بی عدالتی حوزه درمان و اقتدار استامینوفن در بیشتر شهرهای خوزستان

شوشان ـ  هوشنگ نوبخت :

پخش گزارشی تکان دهنده در تلویزیون از وضعیت بیماران شهرهای مختلف که در تهران آواره شده اند چنان آزارم داد که بر خود واجب دانستم در این خصوص به چالشی بزرگ در کشور بپردازم که بعد از گذشت سال ها همچنان پابرجاست.
بحرانی که تاکنون چند وزیر مدعی در چند دولت پر ادعا  نتوانستند آن را ساماندهی و مدیریت کنند.
راه دور نرویم و کمی به موضوع کمبود پزشک متخصص در شهرهای خوزستان بپردازیم .
خوزستانی که با دارا بودن یکی از قدیمی ترین دانشگاه های علوم پزشکی ایران می توانست نه تنها در این زمینه غنی باشد بلکه از این ظرفیت در جهت ارائه خدمات به استان های همجوار هم بهره ببرد.
پرداختن به موضوع نبود پزشک عمومی و کمبود پزشک متخصص در حالی  آزار دهنده است که هر چند وقت یکبار در رسانه ها منتشر می شود که فلان بچه یا مادر بر اثر یک عقرب زدگی ساده در شهرهایی مثل لالی و اندیکا جان خود را از دست داده اند.
قرن بیست و یکم معادل دوره ای است که عالم پزشکی مدعی است وارد فضایی فوق پیشرفته در علم طبابت شده است و با وجود این همه تکنولوژی و ابزارهای نوین قادر است بیش از نود درصد بیماری ها را کنترل یا درمان کند.
کمبود پزشک متخصص در اکثر شهرهای کوچک و گاه متوسط خوزستان و کشور باعث شده که هموطنان عزیزمان برای درمان ابتدایی ترین دردها و امراض خود آواره ی شهرهایی مثل اصفهان، یزد، تهران و شیراز شوند.
این که درصد زیادی از جامعه شریف پزشکی در کشور رویکرد انسانی، اخلاقی و مردمی خود را کنار گذاشته و در کنار طبابت به شدت در حال تجارت هستند، نکته ای است که باید با شهامت بیشتری بدان پرداخته شود اما در همین اوضاع و احوال عکس ماجرا را نیز اندک پزشکانی متعهد، مخلص و جهادی رقم زده اند و با حضور در مناطق محروم، عشایری و دورافتاده به درمان رایگان و حداقلی مردمی می پردازند که گاه پول پرداخت یک نسخه ساده را هم ندارند.
خوزستان در کنار بسیاری سو مدیریت ها در حوزه بهداشت و درمان هم از بی برنامگی و عدم عدالت محوری رنج می برد.
در زادگاه من لالی که ۵۰ سال پیش ، خدمات پزشکی و درمانی به مراتب بهتری در آن ارائه می شد امروزه قرص هایی مثل آسپرین و استامینوفون بر دردهای مردم حکومت می کنند و غیر از این نسخه نیز چاره ای برای التیام دردها نیست.
مثل لالی در خوزستان بسیارند شهرها، بخش ها، روستاها و مناطقی که مردم دست به دامان تریاک هم می شوند تا بیش از پیش به خاطر رنج و درد ناشی از عوامل مختلف  و نبود پزشک و امکانات کافی در رنج و درد نباشند.
آری، اینکه شیک ترین مطب ها، بلندترین مجتمع ها و زیباترین  تابلوهای براق و نورانی در منطقه کیانپارس اهواز تجمع کرده اند نشان از این نیست که مردم ما به همه امکانات و تجهیزات پزشکی دسترسی دارند بلکه نشانه ی بی تدبیری و بی مدیریتی کسانی است که نخواسته یا نتوانسته اند این تعداد پزشک متخصص را در نقاط مخروم استان پراکنده کنند که مردم استان ناچار نشوند به خاطر یک دل درد، دندان درد یا عقرب زدگی ساده، تا  ده برابر آنچه باید ، زجر بکشند و هزینه کنند تا پس از ترافیک های سنگین خیابان پهلوان به یک پزشک مراجعه کنند که شیوه ی درمانش گاه تا چند ماه به طول می انجامد.
با این وضعیت موجود و عدم اراده مدیران ارشد استان برای توزیع عادلانه پزشکان و امکانات اولیه درمانی در مناطق محروم همان بهتر که مثل دهه پنجاه و شصت، همیشه یخچال مان لبریز از قرص های مسکن استامینوفون و ایبوپروفن باشد. تنها راه التبام موقت دردهایی که ظاهرا قرار نیست التیام یابند.