صنایع کوچک فرزند ناخوانده

شوشان ـ غلامرضا نورآبادی :

بیش از ۶۰ سال پیش که سنگ بنای صنایع کوچک گذاشته شد ،سیاست‌های حمایتی بدرستی برای آن تدوین شده بود ،از جمله واگذاری زمین  بصورت ۹۹ ساله بشرط تملیک با اجاره ناچیز وامکانات حمایتی بسیار ویژه و همچنین  اگر متقاضی مدتی بعد دیگر قصد تولید نداشت انرا پس بگیرند و به متقاضی بعدی بدهند.(نتیجه آن ظرف ۱۰سال تاسیس کارخانجات متعدد بود). بعدها کسانیکه بر قدرت تکیه زدند خواسته و ناخواسته با تصویب قوانین ضد توسعه ای کاری کردند که اکنون شاهدیم.از یکطرف واگذاری زمین قطعی با رانت به کسانیکه عمدتا تولید کننده نبودند و قصدشان دلالی و از طرف دیگر برچیدن چتر حمایتی توسط تمام ارکان و سازمان‌های دولتی و بانکی از سر تولیدکننده.
نتیجه وجود شهرک‌هایی با تعداد زیادی کارگاه‌های متروکه و تبدیل شدن به انبار و یا نیمه تعطیل .
قصد این نیست که نقش صنایع کوچک در توسعه کشور و اشتغالزایی و ارزآوری آنرا توضیح دهم که برهمگان روشن است ، بلکه تاکید این نکته که سیاستمداران و مدیران فعلی تنها کاری که خوب می‌دانند این است که این روز را با چاشنی فرمایشات رهبری !! تبریک بگویند و هیچ راه حل برون رفت ارائه ندهند که قطعا هم نمیدانند.طبیعی است که این افراد برای این فرزند ناخواسته دلشان نسوزد و صرفا خود را دایه مهربان‌تر از مادر جا بزنند و با شعارهای توخالی برگشت واحدهای تولیدی راکد به چرخه تولید فرار به جلو بکنند بدون انکه علت وضعیت موجود را پیدا وعلاج نمایند.لازم است تاکید شود که الویت دولت‌های بعد از انقلاب هیچگاه تولید نبوده ،چرا که در غیر اینصورت الویت قطع برق و آب را به شهرک‌های صنعتی نمی‌دادند و یا پرداخت نقدینگی صنایع کوچک را تضمین و صادرات آنرا سامان میدادند و یا حداقل اشکهای این بچه را در استان می‌دیدند و یک جلسه با ذینفعان می‌گذاشتند  ببینند دردش چیست  و مثلا متولی استفاده از این چهار مرز برای کمک به صادرات استان کیست و چرا کاری نکرده؟ و....
راه حل ساده است :
۱-برگشت  نحوه مالکیت واگذاری زمین در شهرکهای صنعتی به قبل از انقلاب .
۲-تشکیل جمع نخبگان و اندیشمندان صنعتی بطور مستقل !! و با دادن اختیاراتی ! جهت همفکری و کمک به مسئولان در راستای توسعه .
۳-ورود نهادهای نظارتی به عملکرد سازمان‌هایی که به وظایف خود در توسعه و حمایت عمل نمی‌کنند با استفاده از نظرات  تشکل صنعتی بند ۲.