لژیونرها

اپیزود اول :تیم ملی ایران پس از شکست مقابل قطر به کشور بازگشت ولی لژیونرها هریک با پرواز جداگانه به طرف کشورهای تیم خود رفتند و همراه با دیگر ملی پوشان به ایران نیامدند...
اپیزود دوم : در فرودگاه تهران کسی به استقبال بازیکنان تیم ملی نرفت و تعدادی از مسافران آنها را هو کردند...
اپیزود سوم : لژیونرها در کشور مقصد مورد استقبال مسئولین باشگاه قرار گرفتند و به آنها خسته نباشید گفتند ...
سه اپیزود از یک تیم ورزشی نیست بلکه آینه تمام نمای جامعه امروز ماست ! می گفتیم : لژیونرها نجات بخش خواهند بود ! و آنها که در کنار ما ماندند و با ما زندگی کردند را تحقیر کردیم ! آنها رفتند و اینها که بازهم آمدند را دوباره تحقیر کردیم تا فرداها بیاید باز عادت تکرار شود ! این عادات را در همه جهات باید ترک کنیم و خود را تکریم نماییم تا بتوانیم به آنچه دوست داریم برسیم .
فضای سیاسی انتخابات نیز بی بهره از این عادت نیست و سالهاست لژیونرهایی می آیند و ما هم برایشان هورا می کشیم و در صورت شکست یا موفقیت می روند و مورد استقبال دیگران قرار می گیرند و ما را وامی گذارند با زانوهای در بغل گرفته و بوی فقر و تنهایی ...
در میان کاندیداهای مجلس شورای اسلامی شانس مرکز نشینان را در شهرها بیش از دیگران می دانم چون به این رویه عادت کردیم و آنها می دانند چگونه دلالها را به میدان بیاورند .با این رویکرد نمی توان انتظار توسعه داشت مگر اینکه نگاه خویش را تغییر دهیم از تحقیر خودی ها بپرهیزیم و خود را باور بداریم و لژیونرها را مهم تر ندانیم .یک تیم به یک نفر باخت : اکرم عفیف !!!!! او لژیونر نبود و هرکاری دوست داشت انجام داد و بعد از پیروزی  از ورزشگاه به خانه رفت .