وقتی که نقشه مهندسی راه سازی در مقابل فرهنگ و تمدن یک ایل سر خم می کند.

شوشان ـ حسن نسیمی :
دهدز یا دزپارت، شهری زیبا و کوهستانی با انبوهی از درختان بلوط در شمالی ترین نقطه خوزستان و در میان سلسله کوه های سر به فلک کشیده زاگرس.
بلوط و زاگرس، جاودانه میراثی کهن، از ایلی به بلندای تاریخ آرام گرفته در دل این خاک.
بلوط و برنو؛ توتم بختیاری است. قدیسه ای پیر و وامانده از تاریخِ دلیری های این خاک.
گوش که به تنه ی فرتوتش بسپاری، صدای سُم و شیهه اسبان کشورگشای مقدونی را خواهی شنید. او روایت ها دارد از جهل و غارت و آتش...
این عکس خود روایت گویایی است از عشق و احترام مردان و زنان ایل بختیاری در پاسداشت طبیعت.
در گذر از شهر زیبای دهدز (دزپارت) و در خلوت خیابان، نگاهم به این درخت افتاد و به رسم معمول ناخواسته عکسی به یادگار گرفتم.
درخت فرتوت و نیم سوز بلوط استوار و محصور در آسفالت جاده.
فارغ از نگاه فنی و استاندارد مهندسی راه سازی، آنچه برایم جالب و جذاب آمد، این است که در این زمانه ی پر از خشونت به میراث بشری یعنی محیط زیست، چگونه یک ایل برای محافظت و پاسداری از درختی که تاریخ آن ایل با نام این درخت عجین شده است، تمام فرهنگ ها و تمدن های حال حاضر بشری را به چالش می کشد.
درود و هزاران آفرین به مردم با فرهنگ ایل بزرگ بختیاری در احترام به طبیعت.
پ ن:
این یادداشت اولین بار زمستان سال ۹۴ در صفحه مجازی نگارنده منتشر شد که در آن مقطع بازخورد زیادی در رسانه ها پیدا کرد. برنامه صبحگاهی "سلام خورشید" به مجری گری رضا رشیدپور از شبکه ۳ سیمای ملی و همچنین برنامه شبهای کارون از شبکه استانی سیمای خوزستان از جمله این برنامه ها بود.
اما متاسفانه پس از مدت کوتاهی از انتشار گسترده مطلب، اطلاع یافتیم که شهرداری دهدز، در یک بی تدبیری فاحش و در اقدامی عجیب و سخیف، اقدام به بریدن و سپس سوزاندن این درخت نموده است که این اقدام موجب ناراحتی شدید دوستداران و فعالان محیط زیست شد.
که صد البته پیگیری ها نتیجه ای نداشت.