گل کاغذی؛ قصهٔ همیشه سرخِ دیارِ آفتاب

انگیزه نگارش این متن جلسه امروز کارگروهی مدنی و شهروندی هست که با حضور دوستان عزیز و جناب مقتدایی به صورت مختصر جهت ترویج کاشت و حفظ درخت در منازل حریم استان خوزستان برقرار شد.

یاد روزهایی بخیر که حیاطِ خانه هایمان با شاخه های پُرغُرورِ گل کاغذی، نقاشیِ طبیعت می شد.وقتی هوای گرمِ خوزستان با گل هایِ کاغذیِ سرخ و بنفش، مهربان تر به نظر می رسید.وقتی بچه ها پشتِ سایه سارِ این گیاه مهربان، بازی می کردند و پیرمردها زیرِ برگهایش، چای می خوردند و مادر بزرگ ها قلیان می کشیدند.
گل کاغذی، تنها یک گیاه نبود؛ یک همسفر بود.بی ادعا و  استوار و متین،حتی وقتی تابستان، آسمان را مثل تنور داغ میکرد، باز هم شکوفه می داد؛ بیصدا و بی منت.  
اما حالا در این عصر فراموشی و تقبیح گذشته کمتر کسی او را می کارد.دیگر کمتر حیاطی هست که با رنگِ او، یادآورِ مهربانیِ زمین گرم خوزستان باشد.دیگر بچه ها نمی دانند لمسِ برگهایش چه حسِ خنکی دارد...  
ای کاش می شد دوباره زنده کنیم این یادها را! 
کاش می شد،یک گلدانِ گل کاغذی بکاریم؛ کنارِ در، روی پشت بام، یا گوشهٔ حیاط های خانه هایمان و به بچه ها یاد بدهیم چطور از او مراقبت کنند؛ بگذارند قد بکشد، شاخه بدهد، شکوفه بپاشد.و مانند قدیم خانه هایمان را با پس زمینهٔ گل کاغذی، دوباره رونق دهیم و برای نسلِ جدید تعریف کنیم هنوز می شود زیبایی بصر را پرورش داد.
شاید بگویید چرا گل کاغذی؟
چون مقاوم است:مثل مردمِ خوزستان، با کمترین آب، سرپا می ماند.  
زیباست: رنگش شادی را به دیوارهای خاکستری برمی گرداند.  
خاطره ساز است:بویِ خاکِ مرطوب بعد از آبیاری اش، یادآورِ روزهایِ خوبِ قدیم است.  
اما پیشنهاد من این است، از همین تابستان خشک و بی برق و کم آب امسال، به جای یک گیاهِ زودگذر،در یک باکس مناسب متحرک یک گل کاغذی بکاریم،با آب های تقطیر کولر منازل آبیاری اش کنیم و نامش را بگذاریم"صلحِ سبزِ خوزستان". تا نسلِ بعد بداند:  «این گل، تنها یک گیاه نبود؛ قصهٔ مقاومت و زیباییِ دیارِ ما بوده و هست» و خوزستانِ سبز هنوز می تواند، با گل های کاغذی ما زنده شود.