مکتب امام، پیام نمی‌خواهد؛ عمل می‌خواهد

امروز، دوباره تقویم‌ها به چهاردهم خرداد رسید؛ سالروز عروج ملکوتی بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی، امام خمینی (ره). 
هنوز نسیم نام و یاد او در جان این ملت جاری است، و هنوز، روح خدا در حافظه تاریخی ملت زنده است.
اما امروز، همزمان با سیل پیام‌های تسلیت و ابراز ارادت از سوی مدیران، مسئولان، نمایندگان و نهادهای مختلف، این پرسش تلخ و ضروری در ذهن‌ها جرقه می‌زند!

چه میزان از این ارادت‌ها، ترجمان عملی به خط امام دارد؟

آیا امام، ما را به صرف پیام دادن و بنر زدن و مراسم گرفتن فراخوانده بود؟ 
یا ما را به ایستادگی در کنار مظلوم، عدالت‌طلبی، ساده‌زیستی، مردمداری، انجام وظیفه، حفظ بیت‌المال و ترس از خدا در مسئولیت‌ها توصیه کرد؟

چند درصد از مسئولانی که امروز در صف اول ارسال پیام تسلیت هستند، در صف اول خدمت به مردم هم هستند؟

آیا این پیام‌ها، فقط بازی با کلمات‌اند؟ یا صدای وجدان‌های بیداری که در مقابل مردم سر تعظیم فرود می‌آورند؟

مکتب امام، صرفاً یک شعار نیست که بر سر در ادارات بنویسیم. 
مکتب امام یعنی خواب را از چشم مسئول بدزدی وقتی می‌بیند مردمی در رنج‌اند. 
مکتب امام یعنی فرزند انقلاب، شرمنده مردم نباشد در صف نان، در بی‌دارویی، در فقر، در تبعیض و بیکاری!

امام می‌گفت: میزان حال فعلی افراد است.
حالِ امروز برخی مسئولان ما، حالِ مکتب امام است یا حالِ مصلحت و منفعت؟

حالِ امروز برخی مدیران ما، حالِ مسئولیت‌پذیری است یا حالِ پیام‌بازی و مناسبت‌محوری؟

مردم از ما صداقت می‌خواهند، نه نمایش،از ما عمل می‌خواهند، نه پیام.

از ما راه امام می‌خواهند، نه روایت تکراری از امام.

یادمان نرود: تبعیت از مکتب امام، پیام نمی‌خواهد، پایمردی می‌خواهد!

و به راستی که مکتب امام، پیام نمی‌خواهد بلکه عمل می‌خواهد چرا که امام خمینی (ره)را تسلیت نمی‌گویند، بلکه باید تبعیت می‌کنند!