غیرتی از خاک خوزستان تا بلندای آذربایجان و کرمانشاه، در دفاع از یک نام: ایران

شوشان ـ هادی خوش سیما :
 
 ایران، این سروِ کهنِ همیشه سرافراز، این روزها در برابر شوم‌ترین دشمنان خویش ایستاده است. دیدن زخم بر پیکر میهن، تلخ است و زهر؛ حتی اگر این زخم، خراشی باشد. این خصمِ دیرینِ بداندیش، نه قوم می‌شناسد، نه از قبیله می‌پرسد، نه کودک و پیر برایش مهم است و نه تبار و آیین. تنها یک نیت ناپاک دارد: درهم شکستن این سروِ سایه‌گستر. ازپای‌درآوردن، شکستن انسجام، و خواب شومِ تجزیه ایران.

 اما از این غافل است که این سروِ قد برافراشته، ریشه در ژرفای تاریخ دارد و شاخه در بلندای فردا؛ با مردمانی استوار. مردمانی که قرن‌هاست این سرزمین را چون جان، در آغوش گرفته‌اند و زمزمه‌شان همیشه این بوده است: «چو ایران نباشد، تن من مباد». مردان و زنانی که برای وطن جان می‌دهند، حتی اگر دلشان هزار پاره باشد، هزار خون.

 ما تاریخ را خوانده‌ایم، نه یک‌بار، هزار بار. و امروز، آنچه در غزه رقم خورده، بسانِ روایت زنده تاریخی، پیش چشمانمان است؛ همچون سوریه، لیبی، عراق و افغانستان. روایت‌هایی پُر از درس و درد، که سطر سطر از خوی درندگی دشمنان می‌گوید؛ آنان که از خون مست می‌شوند و از ویرانی سرخوش. و امروز، باز آمده‌اند، این‌بار برای ویرانی ایران، با عطشی بیشتر، کینه‌ای عمیق‌تر و دندان‌هایی تیزتر.

 اما بی‌خبر از آنکه، ملت ایران، تاریخ را به دست خود رقم می‌زند؛ با اتحادشان، با یکی‌شدنشان، با چنگ‌ودندان و غیرتشان، آنجا که پای وطن باشد. این همان غیرتی که در خاک خوزستان روییده و در بلندای کردستان و آذربایجان و کرمانشاه پژواک یافته و امروز، در جان همه ایرانیان شعله‌ور است؛ از کرانه‌های نیلگون خلیج فارس تا سواحل دریای خزر. همه ایستاده‌اند، یک‌صدا، یک‌دل، با یک نام: ایران.
 
 مگر نه آن‌که پیش‌ازاین، جان دادند؛ اما خاک، نه؟ بر پیشانی‌شان، داغِ ننگ نیست، نقشِ غیرت است. و این روزهای دشوار نیز خواهد گذشت و این زخم‌ها بر پیکر وطن مرهمی می‌یابد.

 فردای تاریخ، برگ‌هایی خواهد داشت که در آن خواهند نوشت: مردمانی ایستادند؛ در برابر پلیدترین دشمنان، جان دادند، خون دادند، اما ننگ تسلیم را به جان نخریدند. تاریخ، برای نسل‌ها روایت خواهد کرد که آنان، گرچه هزار زخم بر پیکرشان بود، اما کمر راست کردند و ققنوس‌وار از خاکستر برخاستند؛ توانمندتر، سربلندتر، و امیدوارتر از همیشه.

 تاریخی که فرزندانمان می‌خوانند، پُر خواهد بود از حسِ غرورِ این روزها. نشانی بر حافظه تاریخ، که بوی عزّت می‌دهد، طعم مقاومت دارد و با نام ایران گره‌خورده است.

 ایستادگی امروز ما، فردای تاریخ را می‌سازد...