فرق ما این است؛ تو در پناهگاهی، من در خیابان

شوشان ـ هوشنگ نوبخت :

بی شک در یکی از حساس ترین دوران تاریخ کشور هستیم. شاید حساس تر از جنگ تحمیلی و سرنوشت ساز تر از ده ها نبردی که در قرون گذشته تجربه کردیم.
مثل همیشه تاریخ، باز هم ایران مظلوم و مقتدر در یک سوی ماجرا و ده ها کشور دیگر در سمت دیگر و این نبردهای نابرابر را ما بارها در کتاب های تاریخ خوانده ایم.
سرنوشت ها را که ورق می زنیم متوجه خواهیم شد که ده ها قلدر و یاوه گو مثل صدام بعثی با پشتوانه های آنچنانی در زیر آوارها خاک خوراک مورچه ها شده اند اما قله دماوند هنوز هم پوشیده از برف است. زردکوه راست قامت میزبان کبک هاست و شیر بچه های زاگرس که همین امشب و در اوج این ترقه بازی های دشمنان، بلال می خوانند و دوغ سرد می نوشند.
عرب ها هم دله قهوه شان را از روی ذغال بر نداشتند و مظیف هایشان مثل همیشه پابرجاست.
حاج صادق گر چه عزادار فوت مادر است اما هر شب حماسه می خواند و گویی موسم آزادسازی مجدد خرمشهر است.
بازار فلافل در اهواز شلوغ تر از همیشه است و مردم جنگ را همراه با نوشیدن نوشابه دنبال می کنند.
ایران خیلی ضربه خورده است و خیلی ها را از دست داده اما این بیشه پر از شیر است ولی رژیم صهیونیستی تنها یک باغچه نسبتا بزرگ است که دارد شخم می خورد و این تحلیل من از روی احساس و تعصب نیست.
تنها یک هفته بر همین منوال بگذرد تمام کشورها ردای کدخدایی می پوشند که ایران را قانع کنند که دست از پاسخگویی بردارد.
باز هم به مقدمه بر می گردم و یادآوری می کنم که در این نبرد سخت و نابرابر صحبت از سپاه و حاکمیت و دولت و سیاست نیست، حرف ما ایران جان و عزیزی است که می خواهند آن را تکه تکه و ضعیف کنند و ما تا چندی دیگر هر کدام شهروند یک کشور کوچک و مطیع باشیم اما این چنین نخواهد بود‌ چون ملت جنگ دیده و باغیرت ما چند روزی است که در خیابان ها هستند و دشمنان در پناهگاه و همین تفاوت ما را پیروز می کند.