اهواز از آغاز

اهواز مركز استان خوزستان و يكي از شهرهاي قديمي ايران زمين محسوب مي شود كه اقوام مختلف، باوجود آب و هواي گرم و سوزان و شرجي هاي نفس گير و بادهاي شديد و پراز گرد و غبار، در آن روزگار مي گذرانند.

ديرينه ي اين شهر به 4000 سال پيش و به دوره ي عيلامي ها مي رسد عده اي از مورخين بر اين عقيده اند كه اهواز در ابتدا بصورت يك آبادي بوده و طايفه اي بنام (هوز) در آن سكني گزيده بودند و در كتب عربي از اين شهر بنام اهواز ( هوزي ها ) يا سوق الاهواز ياد شده.

البته اهواز در زمان هاي گوناگون نامهاي مختلفي داشته مثل ( تاريانا، اوكسين، ناصريه، اواجا، هرمزشهر، هرمزاردشير، اِگي نيز، رام شهر، هووج و ...)

در زمان اعراب كساني كه مي خواستند به سمت عراق كنوني سفر كنند از اين شهر مي گذشتند و مي توان گفت كه اهواز گذرگاهي بود بين شوش، و شوشتر و بصره ، كه همين امر باعث اندك رونقي در آن شده بود.

ولي بايد خاطر نشان كرد كه در زمان قاجاريه بود كه ناصرالدين شاه فعاليت كشتيراني را در اهواز راه اندازي كرد و به دنبال آن در دوره ي بعدي راه آهن احداث شد كه باعث رونق اقتصادي در اهواز گشت.

بعد از احداث راه آهن عده اي به اهواز نقل مكان كردند كه از آنها مي توان به (حاج معين بوشهري ) اشاره كرد، وي مؤسس شركت حمل و نقل وكشتيراني در اهواز بود، او در كنار رودخانه،سراي معين يا ( بازار بوشهري ها ) و بازار معين التجار را راه اندازي مي كند كه باعث شكوفائي بيشتر اين شهر مي شود. در زمان ساسانيان كه اهواز ( هرمزاردشير ) نام داشت، دانشگاه و بيمارستاني بنام ( جُندي شاپور ) در محدوده ي اين شهر ساخته مي شود كه بعدها در زمان اعراب هارون الرشيد شبيه آن را با كمك استادان و پزشكان ايراني در بغداد تأسيس مي كند، و در آنجا كتابهاي مختلف هم توسط مترجمان ايراني از فارسي به عربي ترجمه مي شود. درقرن هفتم هجري قمري بعلت شكسته شدن سد شادروان ، شهر اهواز دچار سيل مي شود و بعد از تخريب شدن، ديگر آباد نمي شود تا در زمان ناصرالدين شاه كه بدستور او در نزديكي شهر تخريب شده، شهر جديدي بنام ناصريه ساخته مي شود كه همين شهر كنوني مي باشد.

كارون نام رودخانه اي است كه قديم به آن ( دجيل ) مي گفتند يعني دجله ي كوچك، كه اهواز را به دو قسمت خاوري و باختري تقسيم مي كند و پرآب ترين رود ايران است، كه از كوههاي بختياري سرچشمه گرفته و به خليج فارس مي ريزد.

حرف آخر

اهواز در دورهاي مختلف مثل ( ديلميان، اعراب، صفاريان، ساسانيان، اشكانيان و سلوكيان ) محل تاخت و تاز بوده و از ديرباز اين سرزمين پرنعمت، جنگها، سيلها،بيماريها و بي مهري هاي فراوان به خود ديده، و اين شهر را مي توان شهر هزار زخم ناميد، زخمهايي كه تاكنون التيام نيافته.