تصویر یک معلم

مردان خدا پرده پندار دریدند

یعنی همه جا غیر خدا هیچ ندیدند

هردست که دادند از آن دست گرفتند

هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند

را نندگی در این ترافیک سنگین بسوی کیانپارس اهواز دشوار است ولی ترانه زیبایی که از بلندگوهای خودرو پخش می شد مسیر را آسان می نمود و گاهی از آینه بر وی نگاهی می انداختم و بیرون را نگاه می کرد . نزدیک شده بودیم که عینکش را برداشت و قیافه اش گرفته نشان می داد ! جلوی دفتر هواپیمایی توقف کردم ،از من خواست منتظرش باشم و پیاده گردید و شتابان به درون دفتر رفت ، بیش از ۲۰ دقیقه طول کشید و با عذر خواهی دوباره بر صندلی عقب نشست و در خواست حرکت به طرف مسیر گلستان نمود و او را به سوی گلستان بردم این بار کمی صحبت کرد و ماجرای تهیه بلیت و ضرورت عزیمت به تهرانش را برایم می گفت که: ۲ نفر مهمان از کشور آلمان دارد و باید به استقبال آنها در فرودگاه امام برود، در هتل استقلال هم برایشان جا رزرو نموده است! فضولی کردم و پرسیدم کارشان چیست؟ گفت: من وارد کننده قطعات ماشین آلات سنگین هستم و این افراد نماینده شرکت آلمانی می باشند که برای ارزیابی بازار فروش آمده اند! سری تکان دادم و آرزوی موفقیت برایش کردم ، در مقابل ساختمان سازمان جهاد کشاورزی متوقف شدم و او حالا از پشت عینک به من نگاه نمی کرد و مستقیم به چشمانم چشم دوخته بود! گفت: همیشه برای من آرزوی موفقیت می کردی! تراول چک صد هزار تومانی جلویم گذاشت و پیاده شد، جیبهایم را برای دادن بقیه پولش جستجو می کردم و اسکناسهایم کافی نبودند!سرش را از با لای شیشه درب خودرو پایین آورد و لبخندی زد و گفت: بقیه اش هدیه من به مناسبت روز معلم!! آقا شما حق زیادی گردن من دارید ! هرگز مدرسه ۲۲ بهمن مسجدسلیمان و شما را فراموش نمی کنم! و رفت! سرم درد گرفت! هیچ خوشحال نبودم ! با بغض بسوی خانه آمدم و با خود می گفتم : کسی که موهای سرش را برای همراه شدن با دانش آموز بیمارش تراشید،کسی که کلیه اش را برای نجات کودک دبستانی بخشید،کسی که برای نجات جان بچه ها در آتش سوخت، آن کس که هز ینه درمان شاگردش را از حقوقش پرداخت معلم نام داشت و اما مرا به ترحم هدیه ای دادند! چک پول را در دستهای خانم گذاشتم و گفتم: دیگر هر گز به آژانس نمیروم! من معلم بوده ام و باید خود را تکریم کنم اگر تکریمم نمی کنند و لازم است نقش الگویی خویش رادرجامعه حفظ کنم تا معلمی آخرین گزینه انتخابی جوانان نباشد و برای تمشیت امور باید قناعت کنیم . معلم منشأ امید است و گمان می نمایم ترسیم چنین تصویری از خویش انتقال نا امیدی است! کوکو سیب زمینی هم دیگر نمی چسبد! و اشکهایم با نگاه بر تصویرهای روی دیوار جاری می شود! به یاد سخن یکی از همکاران می افتم که گفته بود:

جورچین زندگیت را باید با حساسیت بیشتری بچینی که تصویری هرچه زیبا تر درست شود ؛تصویر رودی جاری درتمامی تاریخ ،تصویر زلالی آب،آبی که زنده میکند ،زمستان را بهار میکند،یا تصویر بیکران آسمانی صاف و زیبا که تا بینهایت امتداد دارد و چشمها را مبهوت میکند، یا تصویر …تصویر یک معلم.