منظومه پاسخ منگشت

تاپیام از نای فرزندم رسید

گوشم آن آوای دلبندم شنید

از سرشکم جویباران شد روان

تا برویاند،چویل و ارغوان

آنچه گفتی بر تن و جانم گذشت

گرد پیری بر سر و رویم نشست

قله ام، گردن فرازی می نمود

کهکشان ،بوی چویلم می شنود

چارفصلم ،چارگونه از بهشت

غار و دژ ،زیباتر از دیر و کنشت

مهرورزی ها، کنار چشمه سار

جشن نوروز و سرآغاز بهار

بر بلندی ها، گروه عاشقان

شادی بهمن جنهیامهرگان

یاد باد آن پایکوبی های خوب

شادی و آداب در آن چارچوب

مردم،آزاده ام را غم نبود

ذره ای در زندگیشان کم نبود

سرزمینی عشق پرور بوده ام

در جهان همواره سَروَر بوده ام

پیکرم نقش شقایق در بهار

تا نیازارد به پایی نیش خار

حسرت فر و شکوه دیر باز

مانده در دل، آرزوهای دراز

باز خرسندم، ز نسل داریوش

پرچم آزاده ام گیرد به دوش

خون فراوان ریخت در دامان من

تا مگر کمتر شود، سامان من

آن گجست کابله آتشفروز

شعله ای افروخت شب را کرد روز

کاخ های بیشماری سوختند

کینه ها از من به دل اندوختند

بعد از آن شیرازه امازهم گسست

هرکه بهرخویش برمن برد دست

شاهشاهان کورشم درخاک بود

سینه ام در سوگ او صد چاک بود

ورنه دشمن کی چنین می جست راه

سوی خاک من بتازانَد سپاه

آنکه آزادی به دنیا راست کرد

تیغه یادی ان فروبست از نبرد

هرکه با آداب و با رفتار خویش

زندگی می کرد بر کردار خویش

گوهر پاکی که بوده ست اینچنین

همچو او دیگر ندیده ست این زمین.

 پاسخ منگشت (۲)

بعد   از آن  ایام   دانی چون   گذشت

حمکرانی   گاه   نیک  و    گه  پلشت

تا    گروهی    دشمن   خاکم     شدند

دشمن  ،   اندیشه ی  ،  پاکم      شدند

ترک  و   تازی   هم   بسویم   تاختند

یک   جهنم    از    خرابی     ساختند

آنچه   را   امروز   می بینی    ز من

یک  دل   پر درد   باشد    زان   بدن

صد   هزاران   شیرمرد   و  شیرزن

کشته  شد  تا  نام  این  دل  شد   وطن

تا که  این دل   گنج  اسرار  تو هست

بی   گمان   دنیا   خریدا ر  تو  هست

باید  همچون   جان  نگهبانش   شوی

حافظ   خاک و  رگ و  جانش  شوی

آنچه  داری تو  ازین  خاکست و  بس

دست  کین  کوتاه و  دور از  دسترس

چون    ز  تاریخ  و   نیایم    گفته ای

یا    که     از    جغرافیایم     گفته ای

موجی   از   جان   سخن    آمد   پدید

قطره ای  ،  در  ژرف  دریا    نا پدید

آنچه  در  طول  زمان  بر من   گذشت

ژاله ای  از آن   که  بر برگی   نشست

چشمه ای    با     بوسه    گاه    آفتاب

از سخن  جوشان و جاری   از  گلاب

رمز   آزادی    بَود   ،    پندار   نیک

سرو   سایه  افکنش   ،    گفتار  نیک

شادی    و ،   آرامش   و ،  مهرآوری

نیک   کرداریست    ،   اصل  داوری

این  چنین   فرهنگ   پر بار و  زلال

نیست   بالادست   آن  لای  و   گلال

پاسخ منگشت (۳)

نامه ی   ،  فردوسی     نیکو     نهاد

گر   که   بر  خوانند   با  آرام و  داد

جز   خرد   هرگز   نباشد    محوری

در   سخن   یا    در  نظام    کشوری

(هرکسی کو دور ماند از اصل خویش )

(باز   جوید   روزگار   وصل  خویش ) مولوی

این   سخن   آویزه   باید   کرد   گوش

با خرد ورزی و عقل و رای و  هوش

از   هویت     چون    جدا     افتاده ایم

 اصل و، وصل خویش  از کف داده ایم

دفتر   شهنامه ی    این  آب   و   خاک

گر   نمی انگاشت   آن   فرزند    پاک

نه   نشان  می ماند   از ما  ،  نه زبان

نه    نماد    از    پارسی   اندر   میان

هرچه  را  داریم   از   فردوسی است

ماترک ،   زان  هوشمند   توسی است

در  سخن   پیچانده    با   ،   فرزانگی

جشن  و  آداب  و   رسوم   ،   خانگی

گفته ی   پیشینیان  ،   چون   در  ناب

بر   ستبر  سینه   می بالد    چو   قاب

دین   و   آیین   و   نظام   و    داوری

با  خرد  ورزی  و   با  خود    باوری

خیره  سر  ،   هرگز   ندارد    جایگاه

همچو    کیکاووس   ،   بازد    پایگاه

کوزه ای    پر آب   ،   مانده   از  پدر

تشنه  لب   فرزند  را  ،   سوزد  جگر

کاروانی  ،  روز  ،  ره  گم  گشته ایم

شیر ،  بی یال و  سرو دم  ، گشته ایم

باید    اول    خویش   را   پیدا    کنیم

ناکس و  بی  خویش را   رسوا   کنیم

آنکه  ایران  را به  چوب کینه سوخت

رمز دژها را  به   بیگانه  ،   فروخت

گر  شوی  آگه  از این   چون و   چرا

فکر   تو  روشن    شود    از   ماجرا

روزی و   آزادی و   داد و    خروش

باز  می گردد   تو را  ،   مانند  دوش

پاسخ منگشت (۴)

درد پیدا ریشه را ، درمان کنید

دوری از هر نقش بر ایوان کنید

ره بجو ، بر دفتر آموزگار

دیده بگشا ، بر کر و فر و ، وقار

چاره ی درد تو در این چامه است

نسخه ات ، در خواندن شهنامه است

خانه ای را گر خریداری کنید

یا برای ، ما ترَک ، زاری کنید

دم به دم سوی سند روی آورید

تا نشان از کوچه و کوی آورید

پس بخوان ، یکبار این بنچاق را

باغ و دیوار و سرا و تاق را

تا بدانی جایگاهت در کجاست

ذره ذره خاک پاکت کیمیاست

مهد فرهنگ و تمدن های دور

پای هر گهواره تا بالای گور

لایلای و شروه های دیر باز

شد برون زین خانه ی فرهنگ ساز

من برایت مام پاکی بوده ام

زیر گامت ، قرن ها نغنوده ام

گامهایت ، تا نگردد استوار

دست و دل گویی نمی آید به کار

گاهی آواز و سرودی سر دهی

منتی بر چهره ی زردم نهی

گرچه دانم دوره ی خار و خسی ست

درد تو همواره درد بی کسی ست

پس بیا با هم ، بخوانیم این سرود

من فرستم بر تو ، تو بر من ، درود

پایه ی فرهنگ و دین ایران زمین

زنده می ماند از این ایران زمین

صد چو ضحاک پلید و دوش مار

گر خورد مغز و بپاشد روی دار

باز هم یک کاوه می ماند به جای

بر سر دشمن تکاند خاک پای

این ز باورهای فرهنگ منست

آخرین ، فریاد ، آونگ منست

پاسخ منگشت (۵)

 تا    ز   دامانم     بر  آید    ببر  و  شیر

پرچم     خاکم    نمی افتد     به     زیر

زنده ام   از  تو  ،   تویی   زنده  ز من

جان    فدای    ذره ای     خاک    وطن

گر مباد  ایران  ،  تنی  چون من   مباد

زنده   بر بوم  و  برش   یک   تن  مباد

این   زمین   خوبست  اگر  ایران   بود

ورنه   بی  ایران   خوشا   ویران   بود

چون  جوانی  رفت و  بی شادی گذشت

گرد  پیری   بر  سرو  رومان   نشست

باش     تا      پیروزی      آیین     مهر

گستراند    سایه     بر    ویرانه    چهر

آندم      آوای      جوانی   ،   ساز  کن

ساز  و   برگ    زندگی      آغاز   کن

با  سرود   ،    مرز  پر گوهر  ،    تنم

دم    بگیرد    ،    جان    فدای    میهنم

میهنی   با  خاک   پیمان    در  سرشت

لوحه ی  ،   منشور  ،  آزادی    نوشت

عهد و  پیمانی   که  او  با   خاک  بست

نکته ها   از  آن  همی   آید    به   دست

زین  سبب   میهن پرستی  عشق  ماست

ناز  این   معشوق   بر  عاشق   رواست

گر  تو دنیا   را  وطن   خوانی   بخوان

کار   عاشق    نیست    با    نا  بخردان

هر که   مام   خویش   را   کتمان    کند

دایه   را   از  مهر  خود   حیران    کند

آنکه   ،   در   دامان    پاکم   شد   رشید

زیست   عمری   و   بدی   از  من   ندید

گر  نمک  خورد و  نمکدان  را  شکست

رفت  و    سوی    دشمنم    یازید   دست

گر  کند   خامی  ،   شود   از  ره  به  در

کی     امان     یابد    ز   گرز   گاو  سر

پاسخ منگشت (۶)

نام    ،  آرش    را    شنیدی   ،  پیش  تر

خرج     تیرش    بوده    از  خون   جگر

مرزبان   هایم    ،    همی     آرند     یاد

زان   نشان  هایی    که    فرزندم    نهاد

ای    که   سودای   دگر   داری   به  سر

خانمان     خویش  ،   می  داری      هدر

آزمون    رفته    ،     گر     پیش  آوری

قصه    از  ،  نادانی     خویش     آوری

دفتر  ،    پر    نغز  ،   مولانا     بخوان

یار و  همدل   خوشترست   از  همزبان

نقشه ی   بیهوده   از  سر  کن   به    در

ننگ  و  نفرت   را   برای   خود    مخر

تا    ابد  ،  ایران   زمینم   ،   زنده    باد

آفتاب   ،   عشق   ،   آن     تابنده      باد

دشت   هایش    خرم    و  ،   آلاله    خیز

برگ  گل  ،  از  بوسه ی   شب  ژاله ریز

جنگلش  ،  سرسبز  و  دریا   پر  خروش

نسل در  نسلش  جسور  و    تیز  هوش

رودها ،  پر آب  و ،   صحرا   سبزه زار

زیر   ،   گام    ،  مردمانی    ،    هوشیار

سفره  ها   پر   برکت   از  کار و    تلاش

سر    رسد      دوران     سختی     معاش

هر    کجا    تا     خاک    ایران    منست

چون     سرای     پاک     آنزان    منست

ای       بپا      دارنده ی      ایران  زمین

پادشاه     هستی    و    عشق    و    یقین

چشم   نا  محرم    از   ایران   دور   کن

مشت   ایران   دوستان    پر  زور    کن

تا    بفهماند   به   دشمن   ،   خاک    من

یک   ترک  ،  هرگز ،   نیارد    بر  بدن

در     کلاس      فارسی      ،     آموزگار

بخش   کردن    را    نمی آرد    به    کار

یک  صدا  یک  حرف  یک  بخش وهمین

واژه  ی   ایران    ندارد    بیش   از   این

از    الف    تا   نون    نمادی    واحدست

ملتی   بر   این    حقیقت  ،   شاهدست

بر    الفبایی     که     دارد     این    زبان

حرف     زیبایی     بیافزاید       بر    آن

در   مکان    سی  و  سه    گیرد     مقام

لایَتجزا    ،    نام ایران   ،    والسلام

از کتاب با زمزمه های مادری