- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۳ آذر ۱۴۰۳ - ۱۲:۳۰
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
رییس فدراسیون بوکس پس از المپیک سخنان عجیبی بر زبان راند. او گفت عمر قهرمانی احسان روزبهانی تمام شده و این «تافته جدا بافته» باید به همراه مربی اش از بوکس برود.
احسان محمدی - ما نوجوان های تشنه، روزنامه ها را می بلعیدیم. خبر نداشتیم دوم خردادی در راه است. مثل برگ هایی بودیم که باد ما را به پرواز در آورده بود. لذت می بردیم از این پرواز. همه می گفتند ناطق پیروز انتخابات است. ما رویای دیگری در سر داشتیم.
در آن جدال نفس‌گیر که که قابل قیاس با هیچ مسابقه المپیکی نبود، سخنانی از احمد ناطق نوری در دفاع از برادرش منتشر شد که هنوز واژه واژه اش پیش چشمم است.
از او نقل کردند که در توصیف ساده زیستی برادر گفته: «خوردن آبگوشت در دیزی و داشتن شست پهن در انگشت دست راست به جهت مالیدن پنیر روی نان، از افتخارات ساده زیستی آقای ناطق نوری است».
این اصول‌گرای پرسابقه از سال 1368 رئیس فدراسیون بوکس است. ورزشی که پس از سال ها زیست مخفیانه در زیرزمین ها، به روی زمین آمد.
اندک اندک تلویزیون به جای نشان دادن عکس دو بوکسور، گاهی ناپرهیزی می کرد و از دور دو نفر را در رینگ نشان می داد که به طرف هم مشت پرتاب می کردند و حالا بعد از 28 سال نه تنها ممنوع نیست و بوکسورها منع و ملامت نمی شوند که برای احسان روزبهانی فرش قرمز پهن کردند که برود المپیک و پرچم مان را به اهتزاز در بیاورد.
ناطق در نشست خبری پس از المپیک سخنان عجیبی بر زبان راند. او گفت که عمر قهرمانی احسان روزبهانی تمام شده و این «تافته جدا بافته» باید به همراه مربی اش از بوکس برود.
رئیس فدراسیون بوکس که البته کسی سابقه روشن و دقیقی از سوابقش در این ورزش ندارد حتی در نقش کارشناس فنی ظاهر شد و گفت «احسان مانند یک بوکسور مبتدی بازی می‌کرد، مثل کسی که اصلاً بوکس بازی کردن را بلد نیست و متأسفانه نتیجه را هم واگذار کرد».
او ضمن گلایه از رفتارهای غیر حرفه ای روزبهانی از جمله اینکه او «تا ساعت 10 شب در کافی شاپ های تهران» بوده هزینه هایی که برای این ورزشکار شده بود را برشمرد.
احمد ناطق البته مربی روزبهانی را هم مورد تفقد قرار داد و گفت:« احدی قدش کوتاه است اما شیطنت خاصی دارد، او تلاش میکند تا رئیس فدراسیون شود.»
در اینکه احسان روزبهانی توقعات را برآورده نکرد تردیدی نیست. او در رقابتی بسیار نزدیک به بوکسور هلند باخت. آنچنان نزدیک که شاید می شد با اندکی ملاطفت داوران برنده مسابقه شود اما بهر روی نتوانست و شکست خور و باید پاسخگوی کارشناسان و منتقدین باشد.
فارغ از این موضوع، روزبهانی که در رنکینگ جهانی تا رتبه پنجم هم پیش رفته است آیا حق دارد با همین ادبیات به رئیس فدراسیون پاسخ دهد و یادش بیاورد که در طول این سه دهه دقیقاً چه گلی به سر بوکس زده است؟ اصلاً این همه حمله ورزشکار به فدراسیون و فدراسیون به ورزشکار قابل توجیه است؟
وقتی ناطق نوری رئیس فدارسیون بوکس شد، روزبهانی کمتر از یکسال سن داشت. این میزان از تاب آوری روی صندلی یک فدارسیون آن هم در حالیکه ناطق نوری نماینده مردم نور و محمودآباد در مجلس شورای اسلامی بود، شگفت انگیز نیست؟
در زمان ریاست او این رشته کم ماجرا نداشته است، از مرگ علی دوریش عضو تیم ملی در سال 81 روی سکوهای سالن بوکس ورزشگاه شیرودی در اثر اتصال کابل‌های برق رها شده بر روی زمین تا حضور علی اصغر کاظمی بوکسور تیم ملی در بازی های المپیک 1992 المپیک آن هم بدون دستکش روی رینگ که سوژه رسانه های دنیا شد و اسباب خنده خلایق! از پناهنده شدن بوکسورها و جلای وطن تا پناه بردن یکی دو ستاره تیم ملی به افیون. از شرکت در مسابقات بی نام و نشان تا قهر و آشتی های مکرر ملی پوشان و ...
ناطق البته نشان داده که در مبارزه های کلامی پا پس نمی کشد. جدال او و محمد مایلی کهن صریح اللهجه در زمستان 92 ماجرای جالبی بود.
مایلی کهن به عنوان کارشناس تربیت بدنی گفت که دلش برای امثال روزبهانی و مظاهری می سوزد و این رشته می تواند مدال آور باشد. ناطق نوری اما جواب کوبنده ای داد و گفت وقتی مایلی کهن در گهواره بود من بوکس بازی می کردم.
مایلی کهن هم البته کوتاه نیامد و پاسخ داد: «سلطنت ناطق نوری بر بوکس بیشتر از سلطنت محمدرضا پهلوی است! آقای ناطق آیا می‌دانید حق چند ورزشکار با مدیریت شما از بین رفت؟ بازنشسته وزارت بهداشت هستید و در جاهای مختلف مثل وزارت نفت به عنوان مشاور کار می‌کنید. بیش از ۲۴ دفعه هم به خانه خدا مشرف شده‌اید، البته نه با هزینه شخصی و ... ».
جدال این دو چهره اصول‌گرا احتمالاً با اشاره بزرگترها متوقف شد اما بعید است کسی بتواند جلوی زبان های گزنده و ادبیات معمولاً خسارت‌بارشان را بگیرد. هنوز برخی بر این باورند که آن سخنان در باب پهن بودن انگشت و نان و پنیر یکی از دلایل شکست علی اکبر ناطق نوری در انتخابات ریاست جمهوری سال 1376 بود.
بعید است که او این حرف ها را بپذیرد اما از رئیس فدراسیونی که یکی از رکوردداران جلوس بر کرسی ریاست فدارسیون در دنیاست انتظار می رود وقتی ورزشکار و مربی اش را شماتت می کند، نگاهی هم به کارنامه اش بیندازد و از خودش بپرسد در طول 28 سال حکومتش بر بوکس دقیقاً چه گُلی به سر این فدراسیون زده است و در نتیجه این زحمات انگشت شست اش پهن شده یا نه؟
در آن جدال نفس‌گیر که که قابل قیاس با هیچ مسابقه المپیکی نبود، سخنانی از احمد ناطق نوری در دفاع از برادرش منتشر شد که هنوز واژه واژه اش پیش چشمم است.
از او نقل کردند که در توصیف ساده زیستی برادر گفته: «خوردن آبگوشت در دیزی و داشتن شست پهن در انگشت دست راست به جهت مالیدن پنیر روی نان، از افتخارات ساده زیستی آقای ناطق نوری است».
این اصول‌گرای پرسابقه از سال 1368 رئیس فدراسیون بوکس است. ورزشی که پس از سال ها زیست مخفیانه در زیرزمین ها، به روی زمین آمد.
اندک اندک تلویزیون به جای نشان دادن عکس دو بوکسور، گاهی ناپرهیزی می کرد و از دور دو نفر را در رینگ نشان می داد که به طرف هم مشت پرتاب می کردند و حالا بعد از 28 سال نه تنها ممنوع نیست و بوکسورها منع و ملامت نمی شوند که برای احسان روزبهانی فرش قرمز پهن کردند که برود المپیک و پرچم مان را به اهتزاز در بیاورد.
ناطق در نشست خبری پس از المپیک سخنان عجیبی بر زبان راند. او گفت که عمر قهرمانی احسان روزبهانی تمام شده و این «تافته جدا بافته» باید به همراه مربی اش از بوکس برود.
رئیس فدراسیون بوکس که البته کسی سابقه روشن و دقیقی از سوابقش در این ورزش ندارد حتی در نقش کارشناس فنی ظاهر شد و گفت «احسان مانند یک بوکسور مبتدی بازی می‌کرد، مثل کسی که اصلاً بوکس بازی کردن را بلد نیست و متأسفانه نتیجه را هم واگذار کرد».
او ضمن گلایه از رفتارهای غیر حرفه ای روزبهانی از جمله اینکه او «تا ساعت 10 شب در کافی شاپ های تهران» بوده هزینه هایی که برای این ورزشکار شده بود را برشمرد.
احمد ناطق البته مربی روزبهانی را هم مورد تفقد قرار داد و گفت:« احدی قدش کوتاه است اما شیطنت خاصی دارد، او تلاش میکند تا رئیس فدراسیون شود.»
در اینکه احسان روزبهانی توقعات را برآورده نکرد تردیدی نیست. او در رقابتی بسیار نزدیک به بوکسور هلند باخت. آنچنان نزدیک که شاید می شد با اندکی ملاطفت داوران برنده مسابقه شود اما بهر روی نتوانست و شکست خور و باید پاسخگوی کارشناسان و منتقدین باشد.
فارغ از این موضوع، روزبهانی که در رنکینگ جهانی تا رتبه پنجم هم پیش رفته است آیا حق دارد با همین ادبیات به رئیس فدراسیون پاسخ دهد و یادش بیاورد که در طول این سه دهه دقیقاً چه گلی به سر بوکس زده است؟ اصلاً این همه حمله ورزشکار به فدراسیون و فدراسیون به ورزشکار قابل توجیه است؟
وقتی ناطق نوری رئیس فدارسیون بوکس شد، روزبهانی کمتر از یکسال سن داشت. این میزان از تاب آوری روی صندلی یک فدارسیون آن هم در حالیکه ناطق نوری نماینده مردم نور و محمودآباد در مجلس شورای اسلامی بود، شگفت انگیز نیست؟
در زمان ریاست او این رشته کم ماجرا نداشته است، از مرگ علی دوریش عضو تیم ملی در سال 81 روی سکوهای سالن بوکس ورزشگاه شیرودی در اثر اتصال کابل‌های برق رها شده بر روی زمین تا حضور علی اصغر کاظمی بوکسور تیم ملی در بازی های المپیک 1992 المپیک آن هم بدون دستکش روی رینگ که سوژه رسانه های دنیا شد و اسباب خنده خلایق! از پناهنده شدن بوکسورها و جلای وطن تا پناه بردن یکی دو ستاره تیم ملی به افیون. از شرکت در مسابقات بی نام و نشان تا قهر و آشتی های مکرر ملی پوشان و ...
ناطق البته نشان داده که در مبارزه های کلامی پا پس نمی کشد. جدال او و محمد مایلی کهن صریح اللهجه در زمستان 92 ماجرای جالبی بود.
مایلی کهن به عنوان کارشناس تربیت بدنی گفت که دلش برای امثال روزبهانی و مظاهری می سوزد و این رشته می تواند مدال آور باشد. ناطق نوری اما جواب کوبنده ای داد و گفت وقتی مایلی کهن در گهواره بود من بوکس بازی می کردم.
مایلی کهن هم البته کوتاه نیامد و پاسخ داد: «سلطنت ناطق نوری بر بوکس بیشتر از سلطنت محمدرضا پهلوی است! آقای ناطق آیا می‌دانید حق چند ورزشکار با مدیریت شما از بین رفت؟ بازنشسته وزارت بهداشت هستید و در جاهای مختلف مثل وزارت نفت به عنوان مشاور کار می‌کنید. بیش از ۲۴ دفعه هم به خانه خدا مشرف شده‌اید، البته نه با هزینه شخصی و ... ».
جدال این دو چهره اصول‌گرا احتمالاً با اشاره بزرگترها متوقف شد اما بعید است کسی بتواند جلوی زبان های گزنده و ادبیات معمولاً خسارت‌بارشان را بگیرد. هنوز برخی بر این باورند که آن سخنان در باب پهن بودن انگشت و نان و پنیر یکی از دلایل شکست علی اکبر ناطق نوری در انتخابات ریاست جمهوری سال 1376 بود.
بعید است که او این حرف ها را بپذیرد اما از رئیس فدراسیونی که یکی از رکوردداران جلوس بر کرسی ریاست فدارسیون در دنیاست انتظار می رود وقتی ورزشکار و مربی اش را شماتت می کند، نگاهی هم به کارنامه اش بیندازد و از خودش بپرسد در طول 28 سال حکومتش بر بوکس دقیقاً چه گُلی به سر این فدراسیون زده است و در نتیجه این زحمات انگشت شست اش پهن شده یا نه؟
