- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
«هاشمی» نیز از میانمان رفت. با قلبی آزرده از حرفها و قضاوتهایی که نمی باید می شنید.
محمدسعید بهوندی
بدجوری خلقم تنگ شده است و دست و دلم به هیچ کاری بند نیست و حوصله ی پرداختن به هیچ کاری را ندارم. بدجوری احساس شرمندگی و گناه می کنم. شرمندگی از این بابت که من نیز جزء همین جامعه ای هستم که افرادی هر چند معدود در آن بجای قدردانی و سپاس از یکی خدمتگزارنشان، قلب او را آزرده و اشکش را جاری و وسیله ی ناراحتی او را فراهم ساختند. خدمتگزاری که برای خدمات صادقانه اش، دلسوزی هایش، تلاشهایش، مبارزات و حبس کشیدنهایش هیچگاه بر کسی منت نگذاشت و هرگز خود را طلبکار قلمداد ننمود. بلکه هر چه گفت؛ از خدمات و زحمات دیگر دوستان و یارانش گفت.
مردی که نزدیک به ۶۰ سال سنگ زیرین غمها و محرومیت های مردم جامعه ی خویش بود و همواره این سختی و درد را جزء افتخارات خود می دانست و خدای خویش را از این بابت شاکر بود. ابر مردی که تنها با امیرکبیر می توان مثالش زد. فرماندهی آگاه، شجاع و با بصیرت بود که در هر مقطعی که ایران محتاج سپر کردن سینه ای ستبر بود، او اولین کسی بود که آماده ی خطر شده و بی باکانه به میدان آمده است. برای بزرگی و عظمت عملکردش آنقدر میشود مثال زد و نمونه ی روشن و مستند آورد که مخاطب خسته شود. اما چه نمونه ای گفته شود که ملت آگاه و دلیر پرور، خود آنرا از نزدیک ندیده و بارها و بارها از شکوه آن لذت نبرده باشد.
قصدم اینجا بیان اقدامات عظیمش نیست. بلکه هدفم یادآوری و گوشزد نمودن این نکته است که؛ «چرا باید عده ای هر چند اندک با خادمین ملت خود چنین روا بدارند؟ این عبرتی را که گفته اند مایه رشد می شود کی و کجا باید گرفته شود؟ مگر ما چند نفر از این مردان بزرگ را در بین خود داریم؟ تاکنون با چند نفر از بزرگان و سابقون اینگونه برخورد نموده ایم؟ چرا عبرت نمی گیریم؟ گیر کارمان کجاست؟».
«هاشمی» نیز از میانمان رفت. با قلبی آزرده از حرفها و قضاوتهایی که نمی باید می شنید. همچون بزرگان دیگری که قبل از ایشان شنیدند، غصه خوردند و رفتند. تا کی باید عده ای همواره در جایگاه قاضی نشسته و از نادیده های خویش و ناکرده های دیگران بگویند و حکم صادر نموده و آلوده سازند و نفله کنند؟ آیا کافی نیست؟.
در حالیکه همه مدعی اند که دشمن در کمین است و از این اختلاف و دشمنی سود می برد، ولی باز شبانه روز به آسیاب ظاهرا آباد و فعال دشمن شبانه آب ریخته می شود. آیا قوی ترین دشمن ما بی تقوایی و چرب و شیرین دنیا و منصب های متزلزل آن نیست؟ کی می خواهیم به این دشمن درونمان بپردازیم؟ کی...؟
آری حالم بدجوری گرفته است و دست و دلم به کاری بند نمی شود...!!!
