مسلم سلیمانی
فروپاشی ساختمان پلاسکو و به شهادت رسیدن جمعی از پرسنل ایثارگر آتش نشانی اتفاق غم انگیزی بود که دیروز (30 دی 95) همه شنیدیم . ضمن آرزوی علو درجات برای این عزیزان، چند مطلب را طرح و پس از آن سوالاتی را مطرح می کنم، باشد تا گره کور باز شده و شاهد چنین حوادث غمباری نباشیم.
سوالات به شکل استفهام حقیقی برای پیدا و مشخص شدن گره های کور و جلوگیری از حوادث مشابه هست.
اول: وجود آمار متناقض:
اکثر مسئولین گفته اند که بارها به این ساختمان تذکر داده اند که حداقل های ایمنی در برابر اطفا حریق را ندارد. آمارها از 7 فقره تذکر شروع می شود تا 14 و 30 و حتی 100 بار!
سوال:
الف: چرا این همه تناقض بین اظهار نظر مسیولان مربوطه وجود دارد؟
ب: اگر مالکان به تذکر اهمیتی ندادند، متولی کیست؟ و ضمانت اجرایی چیست؟
ج: برای ساختمانهای مشابه نظیر پاساژ علاالدین و به اعتقاد همه دوستان مطلع، بالای 40 درصد فضای عمومی تهران چه تمهیداتی باید اندیشید؟
دوم: روند کُند آوار برداری:
آوار برداری به کندی صورت می پذیرد که چند سوال جدی مطرح می شود:
الف: خدای ناکرده در موارد مشابه نظیر زلزله و یا خرابکاری چه فاجعه ای اتفاق خواهد افتاد؟
ب: وقتی برای فروپاشی یک ساختمان تجهیزات امدادی و آتش نشانی آنقدر کم هست که از قم و کرج و ملارد اکیپ های کمک می آید، اگر شدت خرابی بیشتر شد چه اتفاقی به وقوع خواهد پیوست؟
ج: رئیس اورژانس کشور نیز از کمبود تجهیزات اورژانس خبر داد.
سوم: عدم فرهنگ سازی:
شاهد هجوم مردم و گرفتن فیلم و عکس بودیم. چه دستگاه هایی می بایست مردم را تربیت کند تا در چنین مواقعی با حضور پر ازدحام خود مشکل ساز نباشند؟
چهارم: متولی شهر:
بی شک سازمان طویل و عریض شهرداری تهران و در رأس آن شهردار 12 ساله (کسی که در مدیریت شهری تهران بیشترین رکورد زمانی را زده است) چه اقداماتی را برای بازسازی بافت فرسوده انجام داده است و یا خواهد داد؟
به عبارت دیگر: جناب اقای قالیباف! آیا وضعیت بافت فرسوده و عدم ایمنی اماکن بسیار در شهر تهران در همان سال اول مسئولیت شما برایتان محرز بود یا خیر؟ اگر محرز نبود که قصور از تیم مدیریتی و کارشناسی شماست! اگر محرز بود، چه اقداماتی انجام دادید؟ آن را با ذکر سند بصورت شفاف به مردم بگویید.
و مهم اینکه؛ الان با توجه به این اتفاقی که افتاد، برنامه عملیاتی و ضربتی شما برای عدم تکرار چنین حوادثی چیست؟!
در پایان
یک آرزو دارم: آرزو دارم روزی فرا برسد که مسئولان اجرایی هیچگاه در سیاست داخل نشوند تا بتوانند همه وقت خود را وقف خدمت به مردم بکنند و فقط مسئولانی که دارای پُست سیاسی هستند به فعالیت و اظهار نظر سیاسی بپردازند.
یعنی: هر چیز سرجای خودش باشد.