شوشان خرمشهر:تمامی اهالی فوتبال اذعان دارند که تماشای جام جهانی 2018 روسیه بدون تیم های هلند و ایتالیا، 2 ابرقدرت همیشگی دنیای توپ گرد لذت خاصی به همراه ندارد.

سوای مباحثی که اخیرا به نقل از ایتالیایی ها درباره حذف ایران از جام جهانی بواسطه دخالت دادن مسائل سیاسی در فوتبال و حضور آنها بجای ایران مطرح شده، باید عرض کنم که واقعیت چیزی جز کاهش جذابیت این رقابت ها بدون حضور تیمهای یاد شده نیست. بله دیدن این مسابقات بدون هلند پر افتخار و ایتالیای بزرگ و حتی شیلی اصلا صفایی ندارد.

بالاخره نسل پیر مردم ایتالیا که به فوتبال این کشور نیز سرایت کرده بود کار خویش را کرد و چشم پیرمرد های این تیم را آنچنان گریان نمود که قطرات اشک همچون سیل بر گونه های خشکیده و محاسن سفید بوفون، کیالینی، بونوچی و ده روسی جاری شود.

شاید بندرت پیش آمده باشد که 2 یا چند تیم صاحب نام و پرافتخار فوتبال دنیا بطور همزمان در بزرگترین تورنمنت فوتبالی جهان حضور نداشته باشند. اما در حال حاضر که چنین اتفاقی رخ داده چاره چیست؟

لابلای دلایل فنی متعدد کارشناسان راجع به عدم حضور لاجوردی پوشان و خصوصا هلندی ها میبایست نیم نگاهی نیز به نکات ذیل نمود.

مهمترین دلیل این رکود آن است که تمامی تیمی همانند دهه ها، صده ها و حتی هزاره های طلایی شهرهای افسانه ای و هر سلطنت و حکومتی که در طول تاریخ وجود داشته است دورانی دارند.

امپراطوری های یونان، چین، مصر، روم و حتی ایران.

اروگوئه در سال های 1930 و 1950 مقتدرانه فاتح 2 جام جهانی شد. اما اکنون کجاست؟

مگر نه این است که حیران و سرگردان اندر خم کوچه های امریکای جنوبی بدنبال کوچکترین شانسی جهت خودنمایی مقابل غول های این قاره می گردد و تنها در قرن 21 و آن هم با درخشش بازیکنانی همچون آلوارو رکوبا و روکه سانتاکروز نیمه نهایی جام جهانی را رویایی محقق یافته دید و قریب به 70 سالی می شود که پس از پایان یافتن سلطه اش بر امریکای لاتین به سکوتی ابدی فرو رفته است؟ اگر غیر از این است به من هم بگویید. مجارستان نیز مدت های مدیدی است که کمرش شکسته و خانه نشین شده است. انگلیس هم سالهاست به فنا رفته و کفنش نیز پوسیده شده است. از فرانسه نیز جز خاطرات دریبل های زیدانی چیزی در خاطرمان نمانده و هر کدام از دیگر تیم های بزرگ جهان نیز بنوعی.

متاسفانه میبایست هلند را هم در مقطع فعلی تمام شده بدانید.

البته صدای شکستن ساقه ی لاله های نارنجی زمانی شنیده شد که رفته رفته ونگال و کرایف از صحنه اول فوتبال کنار رفتند.

همان زمان هایی که با پا به سن گزاردن بازیکنان صاحب نام هلندی رفته رفته بارسا و چند تیم مطرح دیگر از وجود آنها بی بهره شدند.

هنگامه ای که بازیکنان بزرگ این کشور قدرت عرض اندام نداشتند و شاید اصلا بازیکن شایسته دیگری وجود نداشت. همان روزگاری که از تابوت درهم تنیده فوتبال این کشور جز تک ستاره هایی همچون روبن چیزی باقی نماند.

دقیقا موقعی که دیگر فیلم های آموزشی مدارس فوتبال هلند در جهان دیده نمی شد یا چنین فیلم هایی که بیانگر فوتبال پایه اش بود و از دل مدارس فوتبال آژاکس و فاینورد بیرون می آمد به آن صورت که باید و شاید تولید نشد.

در حقیقت همان سالهایی که با رویکرد جدید سیاستمداران این کشور مدارس فوتبالش نابود شد، فاتحه فوتبال هلند برای همیشه خوانده شد.

افتخاراتی همچون نایب قهرمانی و سومی در جام های جهانی 2010 و 2014 آخرین جوش و خروش و حرارت از جگر داغ فوتبال این کشور بود.

آری اکنون فوتبال هلند یخ بسته و اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم بمعنای واقعی مرده است.

برزیل نیز همزمان با هلند و چه بسا زودتر از آن و هنگامی که رونالدو، ریوالدو، کارلوس و پس از آنها کاکا و رونالدینیو از گود خارج شدند از دست رفت و آنچه امروزه می بینید چیزی جز سازه ای بی سایه از آن همه اقتدار و غرور برباد رفته اش نیست. احتمالا به محض اینکه دنی آلوز، مارسلو و نیمار بعنوان آخرین پرچمداران سرزمین قهوه از تیم ملی کنار بروند، میبایست غزل خداحافظی فوتبال برزیل را نیز برای همیشه خواند.

در کل ادوار جام های جهانی جمعا 8 تیم به مقام قهرمانی رسیده اند که از این میان سهم برزیل، ایتالیا، آلمان، آرژانتین و اروگوئه 17 بار بوده است که در حال حاضر از میان آنها تنها آلمان آن حشمت و جلال خویش را حفظ نموده و آرژانتین نیز به یمن وجود چند بازیکن از جمله مسی، دیبالا و ماسکرانو فعلا کورسویی در میان تاریکی ها دارد. از میان 3 تیم فرانسه، انگلیس و اسپانیا بعنوان دیگر فاتحان جام های جهانی تنها اسپانیا و آن هم به برکت لالیگا و حضور ستارگان جهان و همچنین آخرین بازماندگان از نسل طلایی این کشور از جمله اینیستا، پیکه، سرخیو راموس، داوید سیلوا و یوردی آلبا هنوز حرف هایی برای گفتن دارد.

پس منتظر اتفاقات عجیب دیگری طی 2 دهه آینده باشید. بله منظورم ظهور تیم هایی جدید در سطح اول فوتبال کره خاکی و به خواب رفتن تیم های صاحب نام می باشد.

ترسم از روزی است که ایتالیا، برزیل و هلند به تیم هایی دسته دوم در فوتبال جهان تبدیل شوند.

نویسنده،محسن بابادی ، آنالیزور و تحلیلگر فوتبال

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه