آیا بیکاری، گرانی و فساد اداری عامل بحران تجمع های اعتراضی و نارضایتی مردم است؟!

شوشان – سید مهدی موسوی

کدام بحران خوابیده منجر به تجمعات اعتراضی شد؟/ کم توجهی مسئولین/ شیطنت دشمنان

همواره پدیده بیکاری، گرانی و فقر با سرعتی خرگوشی بر دامنه ی رنج و مشقت مردم می افزاید ولی مبارزه لاک پشتی با این چالش ها کار ساز نبوده بلکه دامنه بحران را بیشتر و فرصت های حیاتی نوجوانان و جوانان را به بطلان می کشاند.

براساس اصل بیست و هفت قانون اساسی تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها به شرطی که مخل مبانی اسلام و امنیت کشور نباشد آزاد است ولی تجمع خشونت آمیز ، خسارت به اموال عمومی، سردادن شعارهای ساختارشکن  و هرج مرج در کشور محکوم و مخالف مصالح و منافع عمومی است.

  بی شک افزایش بیکاری، گرانی، فساد اداری، بی عدالتی، شعار بدون عمل، بی توجهی برخی از مسئولین به معضلات و مشکلات جامعه، رکود شدید اقتصادی و عدم درک و تاثیر فقر و گرانی بر دوش متولیان تصمیم گیرنده و امید و انتظار بیش از حد مسئولین به صبر و آستانه ی تحمل مردم در برابر سختی و رنج ها است که منجر به اعتراض و نارضایتی می شود.

شاید برخی ها وضعیت موجود بیکاری، گرانی و فساد اداری دلیل اساسی رنجش مردم را ندانند ولی ناکامی و عملی نشدن وعده های پوشالی در حل مشکلات و معضلات جامعه تاثیر بسزائی در افزایش نارضایتی داشته و بر دامنه ی این اعتراضات افزوده در واقع این نارضایتی زمینه ساز بحران های خوابیده می باشد که قطعا فرصت طلبان از آن موج سواری می کنند.

نابسامانی اقتصادی و اجتماعی، فقر شدید فرهنگی، ورزشی، شادابی و متلاشی شدن کانون اخلاق و رفتار اجتماعی جامعه، دادرسی طولانی قضایی و بی توجهی روز افزون به این نیازات اساسی و ادامه این روند پُر خطر، به همین خاطر موجی از نگرانی و اضطراب در چشمان هر فرد مشاهده میشود که اگر خدای ناخواسته طغیان کند مصیبت های لاینحلی خلق می کند.

اشتغال راه پله ی رفاه، آسایش،شادابی و آرامش کانون خانواده ها و عامل اساسی ریشه کنی فقر و ناامنی در جامعه است که مورد غفلت و کم توجهی قرار گرفته است.

دعواهای سیاسی و اجتماعی، شعله ور کردن آتش معضلات و مشکلات از سوی متولیان دست اندرکار دیروزی، پروسه های صعب العبور اداری تولید، کارشکنی متولیان مرفه، پنهان کاری آمار و ارقام معضلات، عدم شنوایی درد گرسنگان جامعه و به بیراه بردن واقعیت های کنونی پیامدهای خطرناکی را برای ملت و کشور بوجود می آورد

تامین عدالت و شفافیت، خداحافظی با شعار، درک و لمس درد و رنج جامعه، رفع تبعیض همه جانبه، برکناری متولیان بی کفایت، دخیل و الزام بودن آحاد اقشار جامعه به حل معضلات، منطقی کردن دستمزدها، دادرسی ویژه به محرومین مستحق و نظارت دقیق بر عملکردها موجب التیام بر درد و رنج جامعه میشود.