بعضی از حکومت ها، خطای استراتژیک و مهم خود را از همان زمانی آغاز می نمایند که تصور می کنند، می بایست بعنوان نیروی حاکم هم خود دردها را بشناسند و تنها به درمان آن همت گمارند. در حالیکه این خطایی محض است. بهترین و مطمئن ترین روش برای درمان دردهای اجتماع در همه ی حوزه ها و ابعاد آن، توانمند ساختن مردم است.
تا قادر باشند به کمک حاکمیت، دردها را شناخته و به مداوای آن اقدام نمایند. تجربه ثابت نموده است که تمدنها را مردم ایجاد کرده و می کنند و تغییرات را نیز آنان بوجود می آورند و حکومت ها می بایست تنها بستر سازان و تسهیل کنندگان این واقعه باشند. قویترین و بزرگترین حکومت های عالم اگر دارای مردمی ناآماده، ناتوان و یا بی مسئولیت باشند، محکوم به شکست و اضمحلال هستند.
مهمترین و منطقی ترین اقدام حکومت های دارای برنامه و چشم انداز، بسترسازی مناسب و مطلوب در همه ی حوزه هاست و مردم در این بسترهای مناسب و کافی است که هم نیازهای طبیعی و اساسی خویش را خواهند شناخت و هم نسبت به برآورده شدن آنها به موقع اقدام خواهند نمود. حکومت هایی که بخواهند از صفر تا صد تمامی فعالیت ها را خود به انجام رسانده و مدیریت نمایند، مطمئنا یا مسیر حرکت را تا پایان نخواهند پیمود و یا دچار مشکلات عدیده و اساسی خواهند شد. زیرا هرگز مردمی آماده و توانمند را در کنار و پشت سر خود مشاهده نخواهند کرد.
به تعبیر دیگر و مهم تر اینکه؛ حکومت ها می بایست مردم را بدرستی، به موقع و به اندازه ی لازم و کافی به بازی بگیرند و سهم آنان را بی کم و کاست از میدان های بازی فعالیت های مختلف پرداخت نمایند. زیرا تنها در میدان واقعی و طبیعی بازی است که مردم به فکر آمادگی های ضروری و ایفای نقش اساسی خود بوده و در این راه حداکثر تلاش را از خود به نمایش می گذارند.
حکومت هایی که به هر دلیل و بهانه، تمامی ساحت میدان های بازی را به انحصار خود در می آورند و مردم خویش را تعمداً یا سهواً تا جایگاه تماشاگران یک بازی به عقب می رانند، حاصلش می شود : "همانگونه که مردم تنها ممکن است تماشاگران پیروزی های اندکشان باشند، در شکست های احتمالی نیز جایگاهی فراتر از تماشاچیان نشسته و بی تحرک برای خویش قائل نخواهند شد".
حکومت ها می بایست؛ از طریق مشارکت دادن فعال مردم از طریق بسترسازی های مناسب، مردم را به این باور مهم و اساسی برسانند که هم در پیروزی ها و توفیقات و هم در شکست های احتمالی می بایست حضور و از آن مهمتر مشارکت فعال داشته باشند و تنها در این صورت خواهد بود که از نتایج آنها مستقیم و غیر مستقیم در زندگی خود برخوردار خواهند گشت.
در چنین حالت و نقشی است که مردم با تمامی توان خویش برای پیروزی ها و توفیقات تلاش خواهند نمود و حکومت ها نیز چون با مردم خویش سهیم هستند، طبیعی است که از این موفقیت ها منتفع خواهند شد. بدین شکل است که مردم آماده و تلاشگر، حکومت های پیروز و قوی را بنا خواهند نهاده و پشتیبانی خواهند نمود و حکومت های اینچنینی نیز مردمی مشارکت جو و آماده را مدیریت خواهند کرد.