دکتر محمد جوروند / مدیر کل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان
« ارابه آهنین توسعه، تمدن و تکنولوژی به سرعت در حال حرکت است و آنچه در زیر چرخهای بزرگ و بیرحم این ارابه له میشود اخلاق، عاطفه، احساس و مهربانی است.» این جمله گاهی که در ذهنم خطور میکند، به ناگاه جملهای دیگر در تقابل با آن قد علم میکند، مگر توسعه و تمدن منافاتی با اخلاق دارد ؟!
آیا نمیتوان همانگونه که در مدار اخلاق و مهربانی حرکت کرد، مدارج توسعه را نیز پیمود؟! آیا تمام کشورها و ملل که از توسعه و تمدن برخوردارند حتما و بصورت جز می باید اخلاق را له کنند؟!
جامعه اسلامی و شیعی و انقلابی ما که اخلاق رکن رکین و اساس آن است چرا نمیتواند همراه با توسعه و پیشرفت اخلاق را نیز رعایت کند، چرا این دو مقوله تبدیل به یک قائده منطقی جمع نقیضین شدهاند؟! حال آنکه توسعه و پیشرفت هیچ تناقض ماهوی با اخلاقمداری ندارد.
آیات و روایات در رفتار بزرگان این مذهب، همه و همه نمایانگر اخلاق الهی و آسمانی است، مگر نه ما پیروان پیغمبری هستیم که فرمود " انی بعثت لا تمم مکارم الاخلاق " و مکارم اخلاق تابلوی بزرگ و همیشگی پیغمبر و ائمه اطهار(ع) بوده است.
بوقها، بلندگوها، کتابها، مقالات و تذکرات در این حوزه آنقدر فراوان است که جای هیچ بهانهای را برای کسی نمیگذارد. خاصه در کشوری که برای تعالی اخلاق و تکمیل مکارم اخلاقی و رفتاری خونهای فراوانی ریخته شده است و اخلاق الهی و آسمانی در آن تاریخی بلند و باشکوه دارد.
اینک که فضای مجازی که از لوازمات توسعه و پیشرفت است رواج فراوان پیدا کرده و سایتها و کانالها در آن بسیار رشد کردهاند و قلم به دست همه افتاده، توقع میرود با این پیشینه اخلاقی و عاطفی اسلامی ایرانی، قلم جز به نیکی و پاکی نچرخد، مگر قلم نه آن است که خداوند به آن سوگند یاد کرده و به آنچه نگاشته میشود نیز " ن والقلم و ما یسطرون " با نگاه به کانالهای تلگرامی و سایتها و فضاهای مختلف و متفاوت مجازی متأسفانه شاهد تهمتهای ناروا، شایعهها و دروغ پردازیهای بیشمار هستیم البته نباید وجود کانالها و سایتهای سالم و پاک را منکر بود.
سایتهایی که اخلاق را رعایت میکنند، تهمت نمیزنند، شایعه نمیپراکنند و در یک کلام در راه الهی قدم برمیدارند. مگر نه ما پیرو کتابی هستیم که خداوند در آن میفرماید: " ان السمع والبصر والفواد کل اولئک کان عنه مسئوولا" ما در برابر آنچه میشنویم و آنچه میبینیم و آنچه در قلب ما خطور میکنیم حتی، مسئولیم و باید جوابگوی خداوند باشیم.
گاه که میبینیم تهمتی ناروا به کسی زده میشود و در طیف وسیعی گسترش مییابد شایعهای پراکنده میشود، آبرویی میرود و شخص حتی یارای دفاع از خویش را ندارد.
از خودم میپرسم در این طور مواقعی که ظلمی به این عظمت به کسی میشود و او نمیتواند از خویش دفاع کند آیا جز این است که خداوند منتقم، خود جزای تهمت زننده را خواهد داد. آیا جز این است که خداوند فرمود " ان ربک لبالمرصاد" خداوند در کمینگاه ستمکاران است وچه ستمی بالاتر از اینکه به ناحق و ناروا دیگران را مورد تعدی وستم قرار دهیم.
در جامعه قرآنی که انسان در برابر مثقال ذرهای باید پاسخگو باشد چگونه است که تهمت، شایعه و تخریب اینگونه به دلیری گسترده میشود، آیا دلیل اصلی آن بیتقوایی و فراموش کردن "یوم الاخره " و " یوم الحسره" نیست؟!
ما فرزندان پدرانی هستیم که در تقسیم دردها و شادیها نمونه بودند، فرزندان پدرانی هستیم که دردها و شادیهای مشترکی داشتند، فرزندان پدرانی هستیم که نانشان و جیبشان مشترک بود و بار غم همدیگر را بر دوش دل میکشیدند و این رفتار عجیب از کی گریبانگیر عدهای شده است؟
به هر حال نه تکنولوژی، نه فضای مجازی، نه سایتها و نه کانالها هیچکدام تناقض و پارادوکسی با اخلاق و رفتار الهی ندارد و میتوان با استخدام تمام این ظرفیتهای شگفتانگیز امروزی که به وسیله خلاقیت بشری که موهبتی الهی است به ما تقدیم شده است جامعهای آرمانی را به تصویر کشید.
هیچکس منکر نقد سالم و پاک نیست هیچکس منکر چوب نظارت مردم و فرهنگیان برسر مدیران و مسئولین نیست، هیچکس نمیتواند نظارت مردم را که دلسوزانه میبینند و نقد میکنند انکار کند اما روی سخنم با کسانی است که با طراحیهای شبانه و گعدههای غیر الهی جلسه میگیرند، برنامه ریزی میکنند و در برابر دریافت حطام چند روزه دنیا با آبرو و حیثیت چندین ساله مردم و مدیران بازی میکنند و از یاد میبرند که فرمود " یعلم خائنه الاعین و ما تخفی الصدور " اینکه دیگران پاسخ نمیگویند و به تهمت و شایعات و تخریبها پاسخ نمیدهند بدون شک آن را به خداوند حواله میکنند، خداوندی که میبیند، میشنود و بر همه کارهای ما خبیر و آگاه است و انتقاماش سخت است، با او نمیتوان زبانبازی کرد و فریبش داد، هیچ چیزی بر روی زمین و آسمان از او پوشیده نیست.
از خداوند بترسیم