روزبه کردونی
کنشگری در فضای اجتماعی و سیاسی، تجربیات بسیاری به همراه خود دارد. فضای عمومی، دریچه های بسیاری به هزار توی ابعاد مختلف جامعه و مسائل آن گشوده است. یکی از مهم ترین این تجربیات، شباهت عجیب عملکرد کنش گران سیاسی در تبعیت از برخی الگوهای نادرست و گاه غیراخلاقی است.اینگونه کنشگران، گاه بی انکه حتی شاید خود بدانند، برخی از هنجارهای نادرست فرهنگی و البته منسوخ شده را در فضای عمومی بازتولید می کنند .
یکی از اینگونه الگوها، تحقیر مردان بوسیله ی مولفه های زنانه است و البته تحقیر خود زنان شجاع کنشگر در فضای عمومی تنها به خاطر زن بودن. حافظه ی تاریخی سالهای اخیر ما مملو از این گونه بداخلاقی هاست.
آنان که خود همچنان زنان را شهروندان درجه دو، پرده نشین و محبوس در برخی سنت های نادرست تلقی می کنند، از همان نگاه نادعادلانه خود به زنان در فضای خصوصی، الگویی برای زندگی جمعی شان می سازند.
آنان بر این امر نااگاهند که با اینگونه عملکرد در جامعه ای که زنان آن هر روز بیش از دیروز پله های ترقی و تاثیر گذاری را طی می کنند، تنها عرض خود می برند و البته رنجه ی ما نمی دارند.
اینکه در عرصه رقابت های سیاسی هنوز برخی بر این توهم هستند که برای تخریب و یا تحقیر دیگران می توانند از نام همسران استفاده کنند مایه تاسف است . این چه کج اندیشی است که مثلا فردی توهم کرده است با نام بردن از نام همسر من که اتفاقا هم دانش آموخته مهندس آب و هم دارای سوابق فعالیت سیاسی و دانشجوی است می تواند باعث تحقیر و یا چیزی شبیه آن شود.
به این می اندیشم که چه مسیر طولانی در پیش رو داریم برای انکه بیاموزیم که هزار و چهارصد سال پیش، محمد رسول الله با انتخاب همسری چون خدیجه به همگان آموخت ، زنان نه عامل حقارتند و نه عامل ضعف. باور من این است که نام بردن از زنان زندگی مردان سیاست نه تنها تحقیر امیز نیست، بلکه یک افتخار است ، چرا که باید عبور شود از اینکه زنان ما تنها حرف اول نامشان باشند در کارت های عروسی ما. ایکاش رفتار و گفتار سیاست ورزان و فعالین عرصه سیاست به گونه ای باشد که کسانی تصور نکنند همسران ما نقاط ضعف ما هستند.
روزبه کردونی ( همسر لیلا معینی زاده )