شوشان تولبار
آخرین اخبار
شوشان تولبار
کد خبر: ۸۹۳۰۹
تاریخ انتشار: ۱۶ خرداد ۱۳۹۷ - ۲۲:۴۰
شوشان خرمشهر:بعد از وفات پیامبر(ص) در آخر صفر سال 11 هجری قمری تا ذی الحجه سال 35 هجری قمری که ردای خلافت بر دوش امام علی(ع) افتاد 25 سال طول کشید.در این مدت و در دوره ی سه خلیفه یپیشین مرزهای سرزمین اسلامی از شبه جزیره ی عربستان فراتر رفته بود.حکومت اسلامی بر حدود هشت میلیون کیلومتر مربع(تقریبا به اندازه ی بیست کشور امروزی خاور میانه)حکومت می کرد.عمده ی جهادگران عصر نبوی به مصلحت اندیشان میانسال عصر راشدین بدل شده بودند امام علی(ع) درچنین اوضاعی ردای خلافت را به تن کرد.
اولین بحرانها در همان روزهای خلافت امام آغاز شد.عدل مثال زدنی مولا (ع) در تقسیم بیت المال ,به مذاق خیلی ها از جمله طلحه و زبیر خوش نیامد ,آنها به عایشه همسر پیامبر پیوستند و با سپاهی بیست هزار نفری ,از مکه به سمت بصره حرکت کردند امام نیز با هفتصد نفر,از مدینه به سمت بصره رفت.درمیانه ی راه ده هزار نفر از اهالی کوفه به امام پیوستند,در دهم جمادی الاخر 36 هجری قمری, جنگ یک روزه ی جمل اتفاق افتاد که پنج هزار نفر از سپاه عایشه مانند طلحه وزبیر و پانصد نفر از سپاه امام(ع) کشته شدند.
امام علی(ع) چند ماه بعد,کوفه را به عنوان مرکز حکومت خود تعیین کرد.دومین و بزرگترین جنگ دوران خلافت امام(ع) در ماه صفر سال 37 هجری قمری در صفین اتفاق افتاد.سپاه نود هزاری امام(ع) در برابر سپاه 120 هزار نفری معاویه قرار گرفت.جنگ میرفت با شکست کامل سپاه شام همراه شود که با حربه ی عمر و عاص,قرآنها بر سر نیزه رفت و شامیان فریاد "لا حکم الا لله"سر دادند.سپاه امام(ع) یک ماه بعد ,از اینکه امام (ع) را وادار به آتش بس کرده بودند,پشیمان به کوفه بازگشت.
بعد از ناکامی در جنگ صفین و ماجرای حکمیت,12 هزار نفر از اهالی کوفه که به خوارج معروف شده بودند,به منطقه ی حرورا در شمال کوفه رفتند.خوارج,می گفتند علی(ع) و معاویه کافر شده اند و خدا باید بین ما حکم کند.
امام (ع) در اولین سالگرد جنگ صفین ,باسپاهی ده هزار نفری به نهروان رفت.بیشتر خوارج فرار کردند و حدود 1800 نفر از آنها در جنگی کورکورانه در عرض چند ساعت در ماه صفر 38 هجری کشته شدند.در فاصله ی دو ونیم سال از واقعه ی نهروان تا شهادت, امام(ع) کوشید کوفیان را برای جنگ با شام ترغیب کند اما موفق نشد ,معاویه نیز با همکاری عمر و عاص نابغه ی عرب با کشتن یاران امام(ع),مانند مالک اشتر و محمد بن ابابکر اطراف امام (ع) را از یاران وفادارش خالی کرد.
عبدالرحمن بن ملجم مرادی که از فراریان خوارج بود,در سحرگاه نوزدهم رمضان سال چهلم هجری قمری,با شمشیر زهرآلودش ضربه ای بر فرق امام(ع)وارد کرد که دو روز بعد در بیست و یکم رمضان ,باعث شهادت آن حضرت شد.پیکر پاک امام(ع) شبانه و مخفیانه تشییع شد و در محلی که بعد ها نجف نام گرفت به خاک سپرده شد.محل دفن آن حضرت بیش از صد سال مخفی بود.

" افشین خنجری"
نام:
ایمیل:
* نظر:
شوشان تولبار