لفته منصوری
اهواز بحرانها و مشکلات بزرگی را در زمان انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی از سر گذرانده بود. بمبارانهای وحشیانهی دشمن بعثی در طول جنگ تحمیلی، حملههای کور و ددمنشانهی تروریستی به مردم در خیابانهای پرجمعیت شهر، انفجار لولههای نفت و منابع استراتژیک اقتصادی شهر، فتنههای بزرگ و خطرناک مذهبی و قومی و ناکارآمدی و سوء تدبیر مدیران در ادارهی جامعه؛ هیچگاه اهواز را درهم نکوبید. زخمهای پیدرپی هیچگاه قامتِ اهواز را خم نکرد.
فتنههای شوم که وحدتِ مردم اهواز را هدف قرار داده بود که هرکدام از آنها برای نسلکشی یک ملت کافی بود؛ هیچوقت نتوانست بر ایمان، اراده و همدلیِ مردم اهواز جز تقویت آن تأثیر بگذارد. اهواز چون نخلهای ستبر و بلندش چنگ در خاکِ عزت و شرف این مرزوبوم انداخته است.
من نهتنها در اهواز که با اهواز زندگی کردهام؛ اما هیچگاه اهواز را چون امروز ندیدم. امروز اهواز با سری بلند، قامتی استوار، چشمهای درخشنده و بیدار شهیدان خود را مشایعت کرد. امروز در اهواز قلبِ ملت بزرگ ایران میتپید.
امروز چهرههای مصمم، دلهای پر ایمان، دستان قدرتمند و پاهای استوار مردمی زیر قامت بلند شهیدان ایستاده بود که تماشایی و غرورآفرین بود. امروز غوغایی در اهواز برپاشده بود که بینظیر و بیمثال است.
درود خدا بر شهیدان والامقام اهواز از فارس، عرب، بختیاری و سایر هموطنان عزیز؛ همانانی که خون بهناحق ریختهی آنها، ضامن عزت و شرف ملت ایران شده است.
ثواب عظمای الهی و صحت و سلامتی گورای وجود نازنین مجروحان عزیز حادثهی تروریستی اهواز باد. ننگ و ذلت ابدی بر آمریکای جنایتکار و صهیونیست کودک کش و آل سعود خیانتکار و ظالم و دنبالههای آنها باد.
درود خدا و پیامبر و اولیای طاهرین بر آن ارتشی که کودک خردسال اهوازی را بغل کرده و نجات داد. درود بر آن پاسدار شجاعی که سینهی خود را سپر مردم کرد.
درود بر آن نیروی اطلاعاتی که راستقامت دواندوان زیر سفیر گلوله، دشمنان رذل را تعقیب کرد. درود بر نیروهای انتظامی که سر از پا نمیشناختند.
درود بر آن دختر خبرنگار اهوازی که بر زمین دراز کشیده و عکس میگرفت و درعینحال سپر بانوی دیگر اهوازی شده بود.
درود بر آن دختر مانتو نارنجی که دست خود را بهجای روسری افتاده، بر سرش گذاشته است. درود بر شرف و نجابت زنان و دختران اهوازی.
درود بر غیرت و مردانگی سربازان و درجهداران ارتش و سپاه و نیروی انتظامی و اطلاعات. این صحنهی آزمون اهوازیها و خوزستانیها بود. حالا نوبت مسئولان است که چه بکنند؟