آواز دشت

شوشان – سهام خزلی :

هر چند جهان، با سرعتی سرسام آور  ، رو به تکامل است اما گاهی  شرایط اقلیمی و طبیعت بکرمانع  این سرعت شده و از آن می کاهد و  یا ناگزیربه توقف می کند. در دنیایی که هر ثانیه ، اکتشافات و دستاوردهای علمی ، روزنه ای رو به شناخت مجهولات میگشاید ، هنوز هم  در اقصی نقاط جهان از جمله ایران کودکانی مشتاق ، در مدارس کانکسی و یا فرسوده  و گاه  پر خطر درس میخوانند. هر چند که تحصیل در چنین شرایطی ، آن هم در مناطق سخت گذر و کوهستانی کاریست به غایت مشکل ، اما در برخی استانها از جمله خوزستان شرایط از این هم دشوارتر است . متاسفانه در استان خوزستان ، 136 کلاس درس چادری وجود دارد و تعداد قابل توجهی از کودکان عشایری در شهرهایی نظیر ایذه ، اندیکا ، لالی ، سردشت ، دزفول ،شوش ،الوار گرمسیری و صیدون ، هنوز هم درمدارس چادری درس می خوانند. و غم انگیز تر اینکه در مناطق محرومی نظیر ایذه و اندیکا ، برخی دانش آموزان حتی چادری برای درس خواندن ندارند. زاگرس ، با تمام صلابتش ، روزمرگی کودکانی را به نظاره نشسته که آرزوهایی کوچک اما بس دور و دراز دارند . آروزهایی گمشده در پیچ و خمِ مجوزها و بودجه ها و اختصاص نیافتن ها.  اینجا دشت پراز آواز میشود وقتی کودکان کتاب فارسی می گشایند . آوازهایی بس سوزناک که چون برخاسته از  سویدای دل است  نوش می شود بر گوش جان.

 ترنم ترانه هایی که حکایت از بالندگیِ آنها  در فرهنگی غنی و اصیل دارد. فرهنگی که اشعار و موسیقی فولکلورِ فاخرش را از اوان کودکی در گوش جانشان زمزمه کرده . تصویر ذهنی کودکان  از " مدرسه " در این مناطق ،همان چیزیست که می بینند . در چادرهای کوچکشان نه خبری از میز و نیمکت های تک نفره هست و نه اسمارت برد و نه هیچ یک از دیگر تجهیزات به روز شده دنیای امروزی . همۀ آنچه به آن " مدرسه " می گویند ، یک تکه گلیم ساده است ، هنر دست شیرزنان عشایر، چند دانش آموز مشتاق و معلمی که ایستاده در توفان مشکلات ، تمام احساسش را در قالب کلمات ، در جان شاگردانش جاری می سازد . صدای بچه ها از پشت این پارچه سفید   چادر " که تمام مدرسه آنهاست " ، بیرون نمی آید و آرام و مشتاق ، چشم به دهان آموزگار دوخته اند . دشت  یکپارچه سکوت است  و تنها " گاهی " یا اتومبیلی در گذر از آن مناطق ، سکوت را در هم می شکند یا نوای دلنشین رمه ای " رهگذر " چشم کنجکاو کودکان را از کتاب بر می گیرد . در مناطق مختلفی از خوزستان ، خیرین ، با ورود به این مقوله مدارس متعددی را احداث و وقف کرده اند ، اما آنچه بدیهی ست نا کافی بودن این اقدامات است . گفته میشود که بیش از یک میلیارد تومان برای تجهیز مدارس عشایری بودجه لازم است ، هر چند که این مبلغ تنها برای تامین میز و نیمکت و سرپناه چادری کافیست . ناگفته پیداست که منابع مالی دولتی " تخصیص یافته " هرگز کفاف چنین هزینه ای را نمی دهد. حالا این کودکان معصوم چشم امید به دست مهربان خداوند که این بار از آستین خیرین بیرون آمده دوخته اند و به امید آینده ای درخشان در سایه "تحصیلات " در انتظار یاری مسئولان و خیرین هستند .