در این هنگام، در این کلیسا، در ایام روزه، در مراسم وعظ دینى و بنا به دعوت مسئولانِ متعهد، خود را در میانۀ راه در کنار شما مى‏‌بینم: هم اندرز‌ دهنده و هم اندرز پذیر؛ هم گوینده و هم شنونده ؛ با زبان خود سخن مى‏‌گویم و با قلب خود مى‌شنوم. تاریخ گواهِ ماست. به او گوش فرامى‏‌دهیم و خود نیز به ما گوش می‌دهد. تاریخ گواه لبنان است: دیارِِ تلاقی ِ، دیارِ انسان، وطنِ ستم‏دیدگان و مأمنِ ترسندگان. در این حال و هوا و این چشم‌اندازِ والا، می‌‏توانیم به پیام‌های اصیلِ آسمان گوش دهیم، زیرا ما به سرچشمه‏‌ها نزدیک شده‌ایم.

این حضرت مسیح است که در مهرِِِ خشم‌آمیز خود فریاد مى‏ زند: «هرگز هرگز! مهر خدا و بی‌مهری به یکجا جمع نمى‏‌شود.» و صداى او در جان‌ها مى‏‌پیچد و ندایى دیگر از پیامبر رحمت اوج مى‏‌گیرد که: «به خدا و روز آخرت ایمان نیاورده‌است کسى که سیر به خواب رود و همسایه‏‌اش گرسنه باشد.» و هر دو صدا در بستر زمان درهم می‌تنند و پژواک آن‌ها بر زبانِ پاپ جاری مى‏شود و به مناسبتِ روزه ‏گوید: «مسیح و فقیر یکی باشند.» و در رسالۀ معروفش به نام «پیشرفت ملل» براى کرامت انسان خشمگین مى‏‌شود و مانند مسیح در معبد مى‏‌گوید: «آن تجربۀ سترگى بود که آن گونه تحقیرها که در حق کرامت انسانى روا مى‏ شد، با خشونت دفع گردد.» و باز ‏گوید: «به لحاظ انسانی، نظام‌های ستمگر منحط‌ترین‌اند، زیرا از سوء‌استفاده از جایگاه حکومت و پایمال کردن حقوق کارگران و قراردادهای یکطرفه نشأت گرفته‌اند.»

آیا این نداى پاک با آنچه دربارۀ هدف در آثار مسلّم اسلامى آمده‌است تفاوت دارد: «من ـ خدا ـ نزد شکسته‌دلانم ؛ آنگاه که از مریضى عیادت می‌کنی یا به، فقیرى یارى می‌رسانی یا حاجتِ نیازمندى را روا مى‏ کنى، من نزد آنانم.»؟!

اما درباره‌ی وسیله، خدا هر گونه کوششى براى اقامۀ حق و هر گونه تلاشی برای یارى مظلوم را جهاد در راه خود و چونان نماز در محراب عبادتش دانسته‌است. او خود عهده‏‌دار یارى و نصرت است.

با این گواهی‌ها به انسان برگردیم تا نیروهاى تباه‌کننده و جداکنندۀ او را بشناسیم. انسان، این عطیۀ الهى، این مخلوقى که در صفات بر صورت خالقش آفریده شده‌است، این خلیفۀ خدا بر روى زمین، غایتِ هستى، مبدأ و مقصد جامعه و حرکت‏‌آفرین تاریخ است. این انسان برابر است با مجموع نیروها و توانایی‌هایش؛ نه از آن رو که فلسفه و فیزیک در قرن ما بر تبدیل و تحوِّل ماده- هر ماده‌ای- به انرژی اتفاق نظر دارند، بلکه از آن رو که ادیان و تجارب علمی تأکید می‌کنند که: «و أن لَیَسَ للإنسانِ إلّا ما سَعَی.» براى انسان جز تلاش او چیزى نمى‏‌ماند و کارهای او باقی ‌است و ارزش انسان به پرتو‌هایی است که او در زمینه‏‌ها و افق‌های گوناگون می‌افکند. از این رو، هر قدر از توانایی‌های انسان صیانت کنیم و آن‌ها را توسعه دهیم، به همان اندازه او را تکریم و جاودانه کرده‌ایم.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه