لیلا و لامارتین

به مناسبت روز قلم

وقتی نگفتن، مرام می شود؛ وقتی سکوت، مکتب می شود؛ وقتی که کلمات از شیب تند و تفتیده گلو بالا می آیند اما قبل از رسیدن به تارهای صوتی، سُر می خورند و دوباره در اعماق سرد و تاریک درون پرتاب می شوند ؛ وقتی که واژه ها در لایه های غلیظ بهت و بغض گیر می کنند و در تقلای رسیدن به زبان و تبدیل شدن به فریاد، همه شور و حرارت و انرژی شان را از دست می دهند؛ وقتی که دردمندان و اندیشه مندان با چشمانشان حرف می زنند و زبان و قلمشان در آرشیو تقیه و اضطرار بایگانی می شود ؛ وقتی که پای قلم را، قلم می کنند و کلمات را زمین گیر می نمایند؛ وقتی که آرشه ی کلمات، بر تارهای حنجره کشیده نمی شود و موسیقی فریاد زاده نمی شود؛ وقتی که قلم ، تب ِ تند ملاحظه می گیرد و ویروس ستایش سران، امانش را می برد، وقتی که قناری های معدن در کافی شاپ می نشینند و بجای لیلای گرسنه از لامارتین می گویند؛ وقتی که روشنفکران، فتوای سکوت فرادستان را به جان می خرند؛ وقتی که کلمات،در کنج ِ خیابان خاموشی می نشینند و کلاه تکدی جلوی خود می گذارند و جرینگ سکه ها، از صَریر قلم، در گوششان خوش آهنگ تر است ؛ وقتی که قلم، قصه گو است و غصه گو نیست؛ وقتی که قلم به قصد قربت به قدرتمندان می نگارد؛ وقتی که قلم نمی خواهد عاق قدرت شود و چشم به میراث سلطه دارد، وقتی که اهل قلم در خلوت فریاد می زنند اما در ملاء عام زمزمه می کنند؛ وقتی که قلم، با کاروان سکوت، تا سرزمین سردی و تباهی می رود؛ وقتی که …  اینها علایم سندرم حاد خود سانسوری ست.نشانه گانی از آتروفی حنجره های آزاد. 

 نشانه ی بارز نا آشنایی با رسالت مقدس قلم است. نشانه ی این است که قلم ِ ناقص الخلقه ی ما، باید کماکان بر ویلچر بهبود بنشیند و در مطب دمکراسی بازتوانی شود .

 اینها نشانه ای این است که قلم ما باید کماکان ،روزه ی چهار فصل خود را ادامه دهد و در انتظار شوال شهریاران، تشنگی باستانی اش را تاب بیاورد.

برای درمان این سندرم می توان به ژان ژاک روسو ، جان استوارت میل ، فرانسیس بیکن یا منتسکیو سر زد و در نسخه های فلسفه سیاسی شان کندوکاو کرد. می توان از تعالیم بودا و دالایی لاما بهره جست .

می توان راز و بهره آزادی قلم را در گیتا و اپانیشادها جستجو کرد. می توان سراغ زبور و مزامیر رفت. اما چه بهتر که سراغ قرآن برویم و در قسم خداوند به قلم تامل کنیم.

اما چه بهتر که سری به مطب شهریار آزادگان امام حسین (ع) بزنیم و نسخه ی حریت و آزادمنشی را از آن آزاده مرد هاشمی بگیریم.

به شهود و اشراق که رسیدیم برویم کنار سفره افطار فطرت بنشینیم و دو، سه دانه خرمای خنیاگری در دهان قلممان بگذاریم و روزه ی تاریخی اش را باز کنیم.