شوشان تولبار
آخرین اخبار
شوشان تولبار
کد خبر: ۱۰۷۴۳۲
تعداد نظرات: ۲ نظر
تاریخ انتشار: ۲۵ آبان ۱۴۰۰ - ۱۷:۴۲
شوشان - مهری کیانوش راد:

شعر کلامی فاخر و زیباترین سخنی است که در ادیبات متولد شده  است .

این مولود خجسته با رشد خود ، کم کم به عنوان هنری مستقل راه خود را از ادبیات رسمی  جدا کرده و به عنوان نوعی سخن گفتن ویژه ، به هنردوستان ارایه می شود.

این کلام فاخر و خالق واژگان جدید ، در لحظه ای ناگهانی بر احساس و ذهن شاعر جرقه می زند .
البته به ظاهر شعر ناگهانی است ؛ اما شاعر آن گونه شعر می سراید ، که می اندیشد ، آن گونه می اندیشد که تجارب ذهنی او شکل گرفته اند و تجارب ذهنی شاعر ، حاصل تعامل او با هستی است ، تعاملی با هستی درون و هستی بیرون.

شعر هر شاعری مخلوق تمامی عوامل محیطی ، زیستی و همه ی دانسته های اوست و با خود بار همه ی تجارب شاعر را به همراه دارد.

شاعران در هر سنی نیازمند اَن هستند ، که بر تعامل آگاهانه ی خود با محیط بیفزایند ، نقش تجارب ذهنی در استمرار  شاعرانی تا به جایی است که با پایان پویایی این تجارب ، مرگ شاعرانگی  شاعر نیز فرا می رسد .

به تعبیری دقیق تر ، جوانی ، کهن سالی  و مرگ شاعر ، به سن شناسنامه ای او بستگی ندارد .
بسیار شاعرانی که در میانسالی متولد می شوند و بسیار شاعرانی که در جوانی می میرند.

از اَبَر شاعرانی که میانسالی شعر را تجربه کرد، مولانا جلال الدین ، شاعر و عارف بزرگ ایرانی است ، که در ۵۴ سالگی سرودن مثنوی کبیر خود را شروع کرد و قبل از مرگ جسمانی خود ، متوجه پایان پویایی تصاویر ذهنی خود شده و بعد از ادراک این مهم ، »داستان سه شاهزاده یا قصه ی ذات الصور » را پایان نرسانده ، رها کرد .

از ویژگی های دیگر شاعران این است ، که به وسعت زبان  کمک می کنند ، تا به جایی که می گویند : کلام شاعران به صورت «فرازبان »عمل می کند و با شعر خود ، به خلق واژگان تازه در زبان 
 کمک می کنند.

 شاید هیچ کس چون شاعران به وسعت زبان و معنای تازه کمک نکند.

بندرت شعری در شکل نهایی متولد می شود ، بسیاری از اشعار بعد از نوشته شدن ، باید چون  الماسی خام صیقل داده بشود .

استفاده از هر تکنیک ادبی ، تراشه ای است که به شعر زیبایی و طراوت می بخشد.

تسلط بر قواعد و تکنیک های شعری ، باعث تولد شعر  نمی شود ؛ اما آن کس که دارای ذوق شاعری است ، با تسلط بر این قواعد ، هنر خویش را زیباتر به مخاطب خواهد کرد .

محتوا هسته و محور اصلی شعر است ، شعر بی محتوا ، احساسی بیش نیست .

آنچه به یک محتوا در شعر والایی می بخشد ، قالب خاص شعری یا جامه ای است که شاعر از واژه ها بر تن محتوای شعر خود می پوشاند.

هر شعر پیامی است ، که شاعر با مخاطب خویش در میان می گذارد ، بنابراین مسیولیت آن پیام با اوست .

باید اقرار کرد : خیال انگیزترین شعر ، که همه ی صور خیال را به خدمت گرفته باشد ، دارای هسته ای مرکزی به نام حقیقت است ، گوهری که هدیه ی شاعر به مخاطب خویش  است .

اگر این هسته ی مرکزی در شعری یافت نشود، پوسته ای بدون مغز است و هیچ انسانی پوسته ی بی مغز را نمی پذیرد ، مگر کسی که از خردِ فهم بی نصیب باشد.

# از کتاب: 

رویایت را ناگفته رها کن .

comment
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
انتشار یافته: ۲
comment
comment
آذین
|
Iran, Islamic Republic of
|
۲۲:۴۹ - ۱۴۰۰/۰۸/۲۵
comment
0
0
comment درود بر شما نویسنده و شاعر توانمند❤
comment
نجفيان
|
Iran, Islamic Republic of
|
۰۸:۴۲ - ۱۴۰۰/۰۸/۲۷
comment
0
0
comment مثل همه ی نوشته های ایشان بسیار عالی و سرشار از معانی عمیق وقابل تفکر آنچنان که چندین بار باید خوانده شود تا همه ی زوایای آن نمایان شود.
با سپاس فراوان
نام:
ایمیل:
* نظر:
شوشان تولبار