البته به ظاهر شعر ناگهانی است ؛ اما شاعر آن گونه شعر می سراید ، که می اندیشد ، آن گونه می اندیشد که تجارب ذهنی او شکل گرفته اند و تجارب ذهنی شاعر ، حاصل تعامل او با هستی است ، تعاملی با هستی درون و هستی بیرون.

شعر هر شاعری مخلوق تمامی عوامل محیطی ، زیستی و همه ی دانسته های اوست و با خود بار همه ی تجارب شاعر را به همراه دارد.

شاعران در هر سنی نیازمند اَن هستند ، که بر تعامل آگاهانه ی خود با محیط بیفزایند ، نقش تجارب ذهنی در استمرار شاعرانی تا به جایی است که با پایان پویایی این تجارب ، مرگ شاعرانگی شاعر نیز فرا می رسد .

به تعبیری دقیق تر ، جوانی ، کهن سالی و مرگ شاعر ، به سن شناسنامه ای او بستگی ندارد .

بسیار شاعرانی که در میانسالی متولد می شوند و بسیار شاعرانی که در جوانی می میرند.

از اَبَر شاعرانی که میانسالی شعر را تجربه کرد، مولانا جلال الدین ، شاعر و عارف بزرگ ایرانی است ، که در ۵۴ سالگی سرودن مثنوی کبیر خود را شروع کرد و قبل از مرگ جسمانی خود ، متوجه پایان پویایی تصاویر ذهنی خود شده و بعد از ادراک این مهم ، »داستان سه شاهزاده یا قصه ی ذات الصور » را پایان نرسانده ، رها کرد .

از ویژگی های دیگر شاعران این است ، که به وسعت زبان کمک می کنند ، تا به جایی که می گویند : کلام شاعران به صورت «فرازبان »عمل می کند و با شعر خود ، به خلق واژگان تازه در زبان

کمک می کنند.

شاید هیچ کس چون شاعران به وسعت زبان و معنای تازه کمک نکند.

بندرت شعری در شکل نهایی متولد می شود ، بسیاری از اشعار بعد از نوشته شدن ، باید چون الماسی خام صیقل داده بشود .

استفاده از هر تکنیک ادبی ، تراشه ای است که به شعر زیبایی و طراوت می بخشد.

تسلط بر قواعد و تکنیک های شعری ، باعث تولد شعر نمی شود ؛ اما آن کس که دارای ذوق شاعری است ، با تسلط بر این قواعد ، هنر خویش را زیباتر به مخاطب خواهد کرد .

محتوا هسته و محور اصلی شعر است ، شعر بی محتوا ، احساسی بیش نیست .

آنچه به یک محتوا در شعر والایی می بخشد ، قالب خاص شعری یا جامه ای است که شاعر از واژه ها بر تن محتوای شعر خود می پوشاند.

هر شعر پیامی است ، که شاعر با مخاطب خویش در میان می گذارد ، بنابراین مسیولیت آن پیام با اوست .

باید اقرار کرد : خیال انگیزترین شعر ، که همه ی صور خیال را به خدمت گرفته باشد ، دارای هسته ای مرکزی به نام حقیقت است ، گوهری که هدیه ی شاعر به مخاطب خویش است .

اگر این هسته ی مرکزی در شعری یافت نشود، پوسته ای بدون مغز است و هیچ انسانی پوسته ی بی مغز را نمی پذیرد ، مگر کسی که از خردِ فهم بی نصیب باشد.

# از کتاب:

رویایت را ناگفته رها کن .

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

نظرات بینندگان

غیر قابل انتشار: ۰

انتشار یافته: ۲

آذین

۲۲:۴۹ - ۱۴۰۰/۰۸/۲۵

پاسخ

درود بر شما نویسنده و شاعر توانمند❤

نجفيان

۰۸:۴۲ - ۱۴۰۰/۰۸/۲۷

پاسخ

مثل همه ی نوشته های ایشان بسیار عالی و سرشار از معانی عمیق وقابل تفکر آنچنان که چندین بار باید خوانده شود تا همه ی زوایای آن نمایان شود.
با سپاس فراوان

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه