"ارج" به معنای منزلت و ارزشمند بودن است. بنظر می آید که ارج و منزلت و ارزشمندی افراد و مشاغل و حرفه ها و جایگاه ها در سنجش با گذشته، رو به کاهش و نیستی گذاشته و بلکه به ضد ارزش تبدیل شده است.

در تبیین و تحدید و فاصله گذاری میان برهه گذشته و برهه حال و کنون، دست آویختن به پیش و پس از انقلاب اسلامی چندان درست و منطقی به نظر نمی آید.

گویی حرکت طبیعی زمان از گذشته تا به اکنون در مسیر کاستن از "ارجی" است که بطور سنتی نسبت به افراد و مشاغل و جایگاه ها روا می شده است. شاید هم روند این " بی ارج شدن" پدیده تاره و مبارکی برای جامعه امروز ما باشد!

در گذشته های نه چندان دور، در ایران، هنرمندان با یک ظاهر و باطن بر صفحه سیاه و سفید تلویزیون و سینما ظاهر می شدند.

بسیاری از آنان به "دهش و بخشش" نامدار بودند و تعدادی نیز پس از مرگشان پرده از خیردستی و مردمداری آنان برداشته می شد.افشاگری و آبروبری و تغییر ضد و نقیض از چهره ها واقعا بی معنا بود و از این رو، همه مردم آنان را از ته دل دوست داشتند‌.

در میان ورزشکاران، سخت کوشان و ساده زیستان و رادمردان، فراوان بود و خبری از کج دستی و پول دوستی و فداکردن حیثیت های ورزشی شنیده نمی شد.

آموزگاران و معلمان و استادان دانشگاه و مراکز علمی و آموزشی نزد همگان حتا شهروندان مدرسه ندیده، از ارج و احترام برخوردار بودند.

با همه تبلیغات منفی علیه سیاستمداران و نظامیان بلند پایه ولی از خوشنامی و ایراندوستی حتا عبادت و دینداری تعداد فراوانی از آنان، سخن ها فراوان بود.

امامان جماعت و پیش نمازها و روحانیان محلات و مساجد کوچک و نمور نزد آحاد مردم، حتا آنانی که پایشان به مسجد باز نشده بود، زاید الوصف بود.

بقالی ها و فروشندگان مغازه های سرکوچه، رازدار مردم بودند و این سخن شهره بود که برای تحقیق از اخلاق و رفتار همسر آینده، از بقال و فروشنده سر کوچه آن، جویا شوید.

پزشکان، حکیم خوانده می شدند و به دستگیری از بیماران دست تنگ و زیستی همسان با دیگران، مشهور بودند.

مطربان و نوازندگان، اهالی سکر و سرمستی، قماربازان و ذزدان نیز به مرام هایی چون احترام به زنان و ضعیفان و بزرگسالان پایبند بودند.

اما و اما با گذشت زمان و هر چه به حال و اکنون نزدیک تر شدیم،" ارج و منزلت" افراد و مشاغل و جایگاه ها، فرونشست و روز به روز ادامه دارد.

به تله انداختن یک کارمند زن و ربودن زینت آلات او آنهم از سوی چند نو جوان، تغییر چهره هنرمندی که مورد وثوق مردم بود، بی اخلاقی های ورزشی و زد و بندهای سرسام آور در دنیای سیاست ورزی، تک جمله های عجیب و غریب از سوی امامان جمعه و جماعت که حتا مو بر بدن مسجد ندیده ها سیخ می کند، همه و همه از پدیده های عصر بی "ارج" شدن در جامعه ایران است.

نمی دانم آیا باید دنبال مقصر گشت؟ یا همه مقصریم؟ یا مقصری وجود ندارد و این اقتضای امروزی است؟

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه