نیمه ی شعبان که می رسد ، دوباره به یاد می آوری ، عدالت پیشه ی آیین توست و تو مدت ها به دنبال آن در هر کوی و برزن می گردی ، هزار بار به اندیشه ی غرب پناه برده ای ، هزار بار با پرسش چرا ؟ چرا ؟

و باز می پرسی و عطش ناسیراب تو ، پاسخ می خواهد .

آب در خانه توست و تو تشنه لب گرد جهان می گردی.

ویژگی شگفتی دارد ، این انسان ،نگاه به دوردست ها را دوست دارد ، قبل از کاوش اطراف خود .

تاریخ شگفتی دارد ، این انسان .

تاریخ را که ورق بزنیم ، می بینیم شاعران شیراز چه تجربه تلخی از این شناخت داشته اند .

شاید همین دلیل سروده اند :

«دوست در خانه و ما گرد جهان می گردیم . » / سعدی شیراز/

«سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد / و آن چه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد .

/حافظ شیراز/»

و یا مولانای بزرگ و داستان گنج در دفتر ششم که بن مایه ی داستان «کیمیاگر »نویسنده ی برزیلی شده است .

در دفتر ششم مثنوی آمده است : مردی از شدت فقر به خدا پناه برد . در خواب هاتفی به او گفت : گنجی در بغداد است ، به آنجا برو .

مرد به سوی بغداد رفت و برای معاش خود شبانه با روی بسته به گدایی مشغول شد . داروغه به عنوان دزد دستگیرش کرد و مرد اقرار کرد : بر اساس رویایی به جستجوی گنج به بغداد آمده است و از نیاز گدایی می کند.

داروغه صدق گفتارش را باور کرد و به او گفت : مرد بیچاره ، من هر شب خواب می بینم که در شهر مصر ، در فلان محله ، فلان خانه گنجی نهان است ، آیا باید شهر خود را ترک کنم؟

آزادش کرد تا به شهرش برگردد .

همه ی نشانه ها متناسب با خانه ی مرد بود ، شادمانه به شهر خود برگشت و گنج نهان را پیدا کرد.

داستان ، داستان عدالت خواهی ما و جستجوی آن است .

در بین ادیان ، شاید ، شیعه یگانه ترین آیینی باشد ، که اعتقاد به رهبری زنده دارد ، امامی که تا استقرار عدالت زنده می ماند ، هرچند خود به دست ستمگر به عدل به شهادت می رسد.

شهادت امام عادل ، در روزگار استقرار عدالت ، نمادی از این حقیقت است ، که همان انسانِ تشنه ی عدل ، در بسیاری از موارد ، هرگاه کمالی را مخالف سود خود بداند ، جمع را فراموش و تسلیم خواسته ی خود می شود.

تا هر روز به یاد تاریخ انسانی بماند ؛ که انسان نوسانی بیش نیست ، از احسن التقویم تا اسفل السافلین .

« لقدخلقناالانسان فی احسن التقویم ثمّ رددناه اسفل سافلین

الا الذین امنوا و عملوالصالحات

فلهم اجرٌ غیر ممنون»

(تین ، ۴ و ۵ )

نوسان کمال و عدالت خواهی انسان را ، ایمان به آیین زنده ی اوست که رقم می زند .

قانونی که نباید فراموش کرد ، قانونی که پاسخ همه ی پرسش ها را با خود دارد .

هر آیینی پیروانی دارد و از پیروان خود ، خواستار حرکت در مسیر اعتقادی است و تفکر شیعی از پیرو خود می خواهد ، به آیین امام زنده ی خود ، زنده باشد و به جستجوی عدالت و زودن رنج بشر ، لحظه ای آرام نگیرد .

اما زنده بودن ، آیین خود را دارد و نمی شود ، چون مردگان چشم بر آسمان دوخت ، تا مایده ی اسمانی از زمین بجوشد و در دستان ماقرار بگیرد .

زنده بودن ، با تلاش ، سازندگی معنا می یابد و معنا در گرو این است که هر روز دیگر شویم ، هر روز افق های تازه را ببینیم ، هر روز با اراده ی خود ، چرخ را بر هم زنیم تا مراد ما حاصل بشود .

«چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد

من نه آنم که زبونی کشم از

چرخ فلک . / حافظ شیراز / »

اگر چرخ فلک به فرمان دوست می چرخد ، که می چرخد ، به دور انسان می چرخد ، که خدایش مسخَر فرمان انسان، قرارش داده است ، که :

«و سخّر لکم ما فی السموات و الارض جمیعاً ( جاثیه، ۱۳)»

حالا به حال خود نگاهی دوباره بیندازیم :

جمعی رو به سوی آینده

ایستاده ایم ، امامی زنده پیش رو داریم ، خدایی که همه ی ابزار رشد را مسخّر انسان قرار داده است و ما هر روز فقر را تجربه می کنیم ، هر روز مشکلات را تجربه می کنیم ، هر روز ...

مشکل را باید حل کرد ، به سرانگشت تدبیر باید حل کرد ، به وسیله ی عقلی که خدا به انسان هدیه کرده است، تا قطب نمای کمال باشد ، که :

«انّ شرّالدواب عندالله الصم البکم الذین لا یعقلون

(انعام ،۲۲)»

اگر ما اهل تعقل و یافتن راه های تازه و رو به رشد و آینده نباشیم ، اندکی تردید به خود راه ندهیم ؛ که شاید همان «شرّالدواب » ی باشیم که خدا معرفی کرده است .

هر روز ، روز تازه ای است و هر روز انسان می تواند اراده کند ، دیگر باشد ، و رو به آینده حرکت کند.

هر روز ماچنین باد .

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه