نسل پیشین از کارکنان دانشگاه، چه اعضای هیات علمی و چه کارکنان و بویژه کارمندانی که دارای مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد بودند و هستند، برای استخدام، حق انتخاب داشتند و برای کاریابی عملا فرصت های زیادی در اختیار آنان بود و دانشگاه را به رغم پرداخت کمتر در مقایسه با صنایع و جاهای دیگر، به جهت جایگاه علمی آن انتخاب می کردند.

این انتخاب، البته در دو دهه اخیر کمتر از گذشته شد ضمن آنکه استخدام در دوایر دولتی کاهش یافت و سخت تر گردید.

همواره گفته و نوشته ام که به رغم همه تنگناها و سختی زندگی، هنوز و همچنان، کارکنان و کارمندان دانشگاه در سنجش با کارمندان سازمان های دیگر به رغم دریافتی کمتر ولی از معدل بهتری در پاک دستی و دلسوزی برخوردارند.

زنده یاد سید محمد حسین شرکا، از جمله کارشناسان ارشد دانشگاه بود که پس از یک دوره بیماری سخت و دشوار، چشم از دنیا بست. همسر ایشان نیز از دیگر کارمندان دلسوز و متعهد دانشگاه است که همپای ایشان، دوران اخیر از زندگانی مشترک خود را با ایثار و فداکاری گذراند.

فروتنی مرحوم شرکا، سبب شده بود که در دانشگاه چندان شهره نشود. کمتر همکاران ایشان، از رزمنده و ایثارگر بودن ایشان مطلع بودند و کمتر دوستان وی، از ژرفای اندیشگی و ذهن فلسفی و زاینده ایشان به درستی آگاه بودند.

مرحوم شرکا، دانشجوی دوره دکتری در رشته فلسفه اقتصاد بود و تا پیش از بیماری، دو درس برای دانشجویان رشته فلسفه و حکمت اسلامی تدریس می کردند.

نام مرحوم شرکا، با حوزه معاونت پژوهشی و اداره انتشارات دانشگاه، کتابخانه مرکزی و کتابخانه دانشکده الهیات و معارف اسلامی و اداره ایثارگران دانشگاه گره خورده است.

ایشان بر پایه احساس مسئولیت اجتماعی خود، دغدغه های پاک اجتماعی و مردمی را همواره بر دوش خود احساس می کرد و به خود اجازه نمی داد که در قبال امور جامعه، آسوده باشد.

دانشگاه برای محمدحسین شرکا و همکاران او، تنها محل اشتغال نبود زیرا خویش را شریک روزهای شاد و روزهای ناخوش دانشگاه می دانند.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه