- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مهری کیانوش راد :
خستگی که به نهایت رسید ، خواب به سراغت نمی آید.
درد که به نهایت رسید ، گریه فراموش می شود.
رنج که مدام شد ، عافیت فراموش می شود.
همه چیز که تکراری شد ، زیبایی مفهومی ندارد.
جبر که بر دست و پا زنجیر شد ، هوایی برای نَفَس نمی ماند، اگر چه همه ی عالم ملک تو باشد.
راه ها که به بن بست رسید، انگیزه فراموش می شود.
زمین که تنگ شد ، آسمان بخیل می شود.
نه ستاره ای می تابد، نه خورشیدی گرم می کند.
سرما و گرما ، نور و ستاره چه مفهومی دارند ، وقتی جان آدمی کرخت بودن را در درون خود تجربه می کند.
کش می آید ، جمع می شود ، چون بادبادکی که باد می شود و می ترکد.
زمان و لحظه ها ، همه مسخ می شوند و انسان مفلوک، یادش می رود ، کجای زمین ایستاده است.
می ماند با فراموشی مداومی که چون خوره همه ی احساس خوب او را می بلعد.
کم کم مانند حفره ای خالی آماده ی آن می شود ، که از هر آنچه پیش می آید، پر شود.
این پرشدن های مداومِ بی انگیزه ی بی ضرورتِ بی قاعده ، قاعده ی زندگی را از اساس ویران می کند .
به خود که در آینه نگاه می کند ، ناگاه غریبه ای را می بیند ، که همخانه ی جان او شده است ، نه او را شاد می کند و نه غمگین.
انسانی که با شادی و غم بیگانه شد ، نقشی است که با زندگی بیگانه می شود.
بیگانگی دردی است که درمان ندارد .
بیگانه ای در سرزمینی بیگانه .
بیگانه ای که دیوارهای سنگی او را در خود می فشارند ، استحاله می کنند و او می ماند با تفاله ای به قالب موجودی دوپا.
همه ی تفاله های عالم را که جمع کنی، آدم نمی شوند که نمی شوند.
تفاله دورریختنی است و آدم رونده ای بالنده .
بال پرواز داشتن ، آیین آدمی بودن ، آدمی شدن ، آدمی ماندن است.
با بیگانگی آدمی زاده نمی شود.
زایش با تازگی همراه است و تفاله رنگ و بوی و طعم کهنگی دارد.
همه ی تازگی عالم در لحظه ی زایشی است که آدمی با خود یگانه شود ، پوسته ی بیگانگی را پاره کند ، پیله ی خود را ترک کند و آن بشود که باید باشد.
همه اندوه عالم در لحظه ای است که می بیند ، آن نشد که می خواست.
همه ی شادی عالم در لحظه ای است ، که احساس می کند ، قلمرو خویش را یافته و حاکم بر ملک وجود و آرزوهای خود شده است.
انتخاب که چهره گشود ، همه ی عالم نشانه می شود، تا مقصد روی نماید و رهرو، پای در راه بگذارد و رسیدن را لحظه به لحظه تجربه کند
اختیار داشتن ، تعلق به خواسته و آرزوهای خودی ،
رهایی از کلیشه ی بودن ، جان آدمی را فربه می کند .
روح انسان که فربه شد دیگر جایی برای زشتی نمی ماند ، یا می رود یا پنهان می شود تا روزی که دوباره جان بگیرد و در تنگنا، وسعتی به اندازه ی تفاله ای به نام آدمی ایجاد کند.
