اگر ارتباط بین گوینده و شنونده، یک ارتباط منطقی بوده و با رعایت اصول حرفه‌ای صورت بگیرد، سخنرانی ارائه شده، به یک خاطرة شیرین و ماندگار برای مخاطب و شنونده تبدیل خواهد شد. در این میان، عوامل فراوانی در ایجاد برقراری رابطة عاطفی و فکری بین سخنران و مستمع دخیل هستند که به دو عنصر مهم اشاره می‌گردد.

اگر سخنران با روحیة شاداب و برخوردار از نشاط کافی در بین جمعیت حاضر شود، در واقع نیمی از راه پر فراز و نشیب القاء سخن به شنوندگان را طی نموده است. عدم توجه به مسائل حاشیه‌ای، استراحت کافی، مطالعة خوب، عشق به موضوعات مورد نظر و علاقة به مخاطبان از جمله مسائلی هستند که به سخنران کمک می‌کنند تا با شور و شوق به محل سخنرانی آمده و خود را برای ایراد یک سخنرانی ارزشمند آماده نماید. اگر پیش از رفتن به مجلس، جهت ایراد سخن خویش، ذهن خود را به مسائلی مشغول نموده باشد، آثار این دل مشغولی به سرعت در کلام و چهرة او هویدا گشته، که البته خود نیز از این حالت رنج فراوان خواهد برد.

چونکه گوینده ندارد جان و فرّ گفت اورا کی بود برگ و ثمر(مولوی)

موضوع مهم دیگری که در ارائة یک منبر خوب، موثر می‌باشد، داشتن آمادگی کافی برای طرح موضوع مورد نظر است. اگر باندازة کافی پیرامون موضوع خویش، مطالعه ننموده و وقت لازم را برای مهیا نمودن مجلس سخنرانی صرف نکرده باشد، بدون تردید آثار این کاهلی و تنبلی به سرعت در بیانات او آشکار، و مستمعین نیز از آمدن به مجلس او پشیمان و این انرژی منفی حاصل از نداشتن محتوای در سخنرانی، به مخاطبان نیز منتقل و مجلس او به یک نشست خسته کننده تبدیل خواهد شد.

ای واعظ فسرده نفس، چند همچو نی خود را به کار خلق، به زور گلو کنی؟(صائب)

شایسته است این دو مطلب مهم، همواره مد نظر سخنور گرامی قرار داشته و سعی در تقویت و توسعة این ویژگی‌های مثبت نموده و از عواملی که موجب پائین آوردن محبوبیت مجلس می‌گردند به شدّت پرهیز نماید.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه