سه - هیچ

شوشان ـ فاضل خمیسی :
 تیمِ حریف خیلی قوی بود، انگار تو زمین سرگیجه گرفته و هنوز ۲۰ دقیقه از زمان بازی نگذشته که دوگل خوردیم، مربی از کنار زمین همینطوری بدون هیچ برنامه ای فقط اسممان را فریاد میزد و دم و دقیقه روی زمین تف میانداخت! بازیکنان تیم مقابل حالا به جز گل زدن، با دریبل های مختلف و لاهی ( توپ را از بین پاها عبور دادن) که نوعی به رخ کشیدن تکنیک و برتری فردی است ما را دست انداخته و با پاس های بلند و کوتاه به یکدیگر  در زمین ما را «هیچ کاره» کرده بودند ! ماها از «تیم فوتبال » فقط لباس یکدست و تعدادمان با حریف برابری میکرد... دقیقه ی ۴۵ نیمه ی اول، گُل سوم را نیز خوردیم راستش را بخواهید باید ۶ گُل دیگر میخوردیم، که تیرک دروازه و بی دقتی و بازیگوشی فورواردهای حریف مانع بیشتر گُل خوردنمان شد! بین دو نیمه و استراحت ده دقیقه ای مربی فقط سرزنشمان کرد و آخر حرف‌هایش از مدافعین خواست مثل «پائلو مالدینی» بازیکن تیم ملی ایتالیا اجازه ورود به هیجده قدم را به فورواردهای  تیم مقابل ندهند!!  آخر سر یک تعویض کرد:
 خلیل به جای غلام سیاه..! خلیل بازیکن ساکت و مدام ذخیره ای که فوتبالش تعریفی نداشته و بیشتر اوقات ذخیره ، اما نسبت به بقیه ی بچه ها زودتر از همه سرزمین حاضر میشد و همیشه آماده بود به جای مصدومی به زمین برود..

 نیمه ی دوم شروع شد.. اینبار ما خسته و‌کلافه و حریف خوشحال و برتر! در همان دقایق اولیه دو گُل دیگر خوردیم .فقط خلیل بود که این ور و آن ور میدوید تا خودش را ثابت کند، در این دویدن ها چندین «لاهی» هم خورد که باعث خنده ی تلخ ، حتی طرفداران تیممان شد،نیمه ی دوم انگار در جهنم بودیم ، هی نگاه داور میکردیم که کی سوت بکشد و ما را از آن وضعیت وحشتناک نجات دهد.. سوت پایان نواخته شد.. ۵-۰  اما بشنوید از بیرون زمین و فریادهای مربی بر سر خلیل!
  مربی تقریبا آدم مماشات کاری بود و بخاطر اینکه همه ی ما به جز خلیل حاضر جواب و تقریباً «غُد» بودیم ، او دیوار کوتاهتری از خلیل پیدا نکرد و مرتب باختمان را گردن خلیل میانداخت!بیچاره خلیل طاقتش سر آمد و آهسته گفت: « خوب ! نیمه ی دوم تقصیر من، نیمه ی اول که سه تا خوردیم».
 مربی کم نیاورد و با فریاد گفتش :خلیل! من برای بُرد در نیمه ی دوم روی بازی تو حساب کرده بودم ، تو برنامه هایم را بهم ریختی...  بعد از بازی  همگی به دعوت «عبد» رفتیم نوشابه و کیک خوردیم...
 نمیدانم فصل انتخابات مجلس و این خاطره ی بازی فوتبال در دهه ی شصت چه ارتباطی با هم دارند ..  اما میدانم که رقابت سیاسی یعنی متفاوت بودن در نگرش و بینش ها !

 حال اگر همه در یک طیف و نگرش باشند بین خلیل و غلام سیاه چه تفاوتی هست، همانطور که ۳-۰ نیمه ی اول با ۰-۲ نیمه ی دوم فرقی نداره ، در عوض در نیمه ی دوم لاهی بیشتری خوردیم...