- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
اساس این است که؛ مجلس و دولت، می‌بایست لبخند رضایتمندی را برای همه اعم از شاغل و بازنشسته بخواهند و مهمترین عامل عدم تحقق این واجب نیز؛ "بی‌اعتنایی محض به برقراری عدالت و رفع تبعیض‌هاست" در حالیکه در این خصوص نیز یک تکلیفِ صریح قانونی هم وجود دارد(ماده‌ی 30 قانون برنامه‌ی ششم توسعه).
شوشان ـ محمدسعید بهوندی :
بیشتر وقت‌ها شادی ما در شادی همه‌ی مردم معنا پیدا میکند. پس هر چه بخواهیم یا بتوانیم خوش باشیم، باز باید ببینیم غیر از ما، دیگران نیز چه حال و روز و وضعی دارند. مثل این می‌ماند که؛ خدای ناکرده در خانه‌ی همسایه‌مان عزایی برپاست، ولی ما بخواهیم مراسم شادی مهیا سازیم. قطعاً ناشدنی است. بنابراین؛ جامعه‌ی راضی و شاد، به جامعه‌ای نمی‌گویند که تنها درصد یا بخش کوچکی از مردمش از این نعمت برخوردار باشند، بلکه همه می‌بایستی خرسندی را تجربه نموده و از حداقل‌هایی برای چشیدن طعم شیرین زندگی و رضایتمندی بهره‌مند باشند و اگر چهره‌ی کریه، منفور و منحوس تبعیض کاملاً آشکار و بر همه چیز سایه انداخته باشد، این دیگر واقعاً استخوان‌سوز خواهد شد و مشاهده کنی فردی همان خدمتی را ارائه داده یا می‌دهد که تو هم همان کار را انجام داده‌ای و از آن بدتر در همان دستگاهی که اوست، تو هم دهها سال به ارائه‌ی خدمت مشغول بوده‌ای ولی...!
بیشتر وقت‌ها شادی ما در شادی همه‌ی مردم معنا پیدا میکند. پس هر چه بخواهیم یا بتوانیم خوش باشیم، باز باید ببینیم غیر از ما، دیگران نیز چه حال و روز و وضعی دارند. مثل این می‌ماند که؛ خدای ناکرده در خانه‌ی همسایه‌مان عزایی برپاست، ولی ما بخواهیم مراسم شادی مهیا سازیم. قطعاً ناشدنی است. بنابراین؛ جامعه‌ی راضی و شاد، به جامعه‌ای نمی‌گویند که تنها درصد یا بخش کوچکی از مردمش از این نعمت برخوردار باشند، بلکه همه می‌بایستی خرسندی را تجربه نموده و از حداقل‌هایی برای چشیدن طعم شیرین زندگی و رضایتمندی بهره‌مند باشند و اگر چهره‌ی کریه، منفور و منحوس تبعیض کاملاً آشکار و بر همه چیز سایه انداخته باشد، این دیگر واقعاً استخوان‌سوز خواهد شد و مشاهده کنی فردی همان خدمتی را ارائه داده یا می‌دهد که تو هم همان کار را انجام داده‌ای و از آن بدتر در همان دستگاهی که اوست، تو هم دهها سال به ارائه‌ی خدمت مشغول بوده‌ای ولی...!
حتماً فراوان شنیده و خوانده‌اید که انسان موجودی اجتماعی بوده و تنها زندگی نمی‌کند. حداقلش این است که بستگان و خویشاوندانی دارد، دوستان و همکارانی دارد، همسایگان، هم محله‌ای‌ها و همشهریانی دارد و با این جمعیت مرتباً و غیرمنقطع مرتبط است. قطعاً و طبیعتاً از وضع روحی، جسمی و معیشتی آنان متاثر می‌گردد. وانگهی بخش زیادی از ظرفیت وجودی ما انسانها از جنبه‌ی عاطفی ما نشات می‌گیرد و لذا با دیدن وضع خوش یا ناخوش دیگران واکنش‌های طبیعی از خودمان نشان داده و غیر از آن نیز نمی‌توانیم از خودمان بروز دهیم. با مشاهده‌ی یک اتفاق تلخ و ناگوار یا یک وضع مالی و معیشتی نابسامان و رقت‌بار، روح و روان‌مان آزرده و مچاله شده و تحت فشارهای عصبی قرار می‌گیریم و امکان فاصله گرفتن، بی‌خیال و بی‌اعتنا شدن، خود را به ندیدن و ندانستن زدن، در بسیاری از مواقع امکان ناپذیر خواهد گشت. البته گاهی که فرصت و توان داریم، ممکن است کمکی هم بنماییم، ولی در بسیاری از اوقات، به هر علت کار موثری از دست ما ساخته نیست و یا اگر هم باشد، کفایت برطرف نمودن آن مقدار از نابسامانی و ناشادی را نمی‌نماید.
و اما لپ کلام بنده، بعنوان یکی از بازنشستگان دارای حق و چشم‌انتظار کشور؛ جناب رئیس‌جمهور، نمایندگان مجلس و هر متولی ریز و درشت دیگری و با هر مقدار از مسئولیت، بدانند که؛(البته خوب، بسیار و سالهاست که می‌دانند...!!!) بخش قابل توجهی از این جمعیت آزرده، ناشاد و دارای وضع معیشتی سخت، بازنشستگانی هستند که خود و خانواده‌هایشان، سالهاست که بشدت از چشیدن طعم بسیار تلخ تبعیض‌های عریان رنج می‌برند و این تلخی و رنج نیز زمانی بر آنان فشار مضاعف وارد می‌سازد که می‌بینند؛ در حالیکه قانون کاملاً حامی آنهاست، ولی هر چه فریاد کشیده، به این در و آن در زده و مطالبه‌گری می‌نمایند، شوربختانه مجری قانون(دولت) و حتی ناظر بر اجرای آن(مجلس) نسبت به حق مسلم آنان و معیشت تاسف‌بارشان بی‌اعتنای بی‌اعتنا هستند. با این توصیف و مطالبه‌ی کاملاً قانونی و منطقی، آیا می‌توان امیدوار باشند که امسال آخرین سال چشیدن این زهر کشنده خواهد بود...؟!
