من چگونه یاد می‌گیرم؟

 بسیاری از نویسندگان درجه یک (برای مثال وینستون چرچیل) در مدرسه عملکرد ضعیفی داشتند. آنان دوره مدرسه را شکنجه تمام عیار می‌دانند؛ در صورتی که بسیاری از هم‌کلاسی‌هایشان چنین دیدی ندارند. در آن زمان مدارس بر این فرضیه بنا شده بودند که فقط یک راه درست برای یادگیری وجود دارد و برای همه نیز یکسان است. چرچیل نویسنده بود و با شنیدن و خواندن یاد نمیگرفت، بلکه راه یادگیری مناسب او نوشتن زیاد بود.

 بتهون دفاتر زیادی از قطعاتش به جای گذاشته است، حال آنکه میگوید هرگز هنگام ساخت آهنگهایش به سراغ آنها نرفته است. از بتهون پرسیدند چرا دفترها را نگه داشتی و او پاسخ داد: "اگر به سرعت ننویسم خیلی زود آنها را از یاد خواهم برد. اگر آنها را در دفاتر قطعاتم بنویسم، هرگز فراموش نمی‌کنم و هیچ وقت به اینکه دوباره به آنها نگاهی بیندازم احتیاج نخواهم داشت."

 علاوه بر نوشتن، بعضی افراد از طریق انجام دادن کار آن را یاد میگیرند و بعضی باید موضوع را با صدای بلند برای خودشان توضیح دهند.
یک مدیر اجرایی را می‌شناسم که کسب و کار خانوادگی کوچک و متوسط را به کارخانه‌ای پیشرو در صنعت تبدیل کرد. یادگیری او با صحبت کردن بود و عادت داشت هر هفته، همه مدیران ارشدش را به دفترش فرابخواند و دو تا سه ساعت برای آنها صحبت کند.
او به ندرت از شریکانش نظرخواهی و سوال می‌کرد، و مشخص بود که این مدیر به افرادی احتیاج داشت که سخنانش را بشنوند. این روشی بود که با آن یاد می‌گرفت. او شخصی افراطی بود، اما یادگیری با صحبت کردن روش عجیبی نیست. وکیل های موفق و متخصصان پزشکی عموما از این طریق یاد می‌گیرند و همین‌طور من(پیتر دراکر)

 در بین همه بخش های خودآگاهی، شناخت روش یادگیری از همه آسان تر است. وقتی از مردم می‌پرسم "چگونه یاد می‌گیرید؟" بسیاری پاسخ را می‌دانند. اما وقتی می‌پرسم "آیا بر اساس این آگاهی عمل می‌کنید؟" کمتر پاسخ بله می‌شنوم. اگر کسی بر اساس این آگاهی عمل نکند محکوم به عملکرد ضعیف است.

 پیتر دراکر