به احترام دوست و همکارم، دکتر محمدحسین گنجی

دکتر محمدحسین گنجی، عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو گروه فلسفه و حکمت اسلامی را به رغم بیش از سی سال خدمت آموزشی و اجرایی در این دانشگاه، چه بسا برای همکارانم در دیگر دانشکده ها ناشناخته و غریب باشد. گرچه ایشان زاده استانی دیگر است و هیچ مقطعی از تحصیلات خویش را در دانشگاه محل خدمت نگذرانده است و فی الواقع در شروع استخدام، غریب بود ولی صفات مهربانی و نرم خویی و ادب‌مندی ایشان، گروه و طیفی از دیگر همکاران را به خود جلب و جذب کرد آن ‌چنان که به نظر می رسید  سال ها با آنان آشناست. صداقت و راستی و ادب و وقار و متانت شخصیتی او، همه را به خود جلب می کرد.
مدت هایی که از آشنایی من با ایشان گذشت، فهمیدم که برادر ایشان شهید جنگ است و مرحوم پدر ایشان، از روحانیان وارسته و مردمی شهر و دیار خویش بوده است. دکتر گنجی، افزون بر تحصیلات دانشگاهی، دروس حوزوی را نیز تا سطح قابل قبولی خوانده است. ضمن آنکه در رشته تخصصی خود، از دانشجویان طراز اول بوده است. همیشه در حسرت بودم که دانشگاه شهید چمران اهواز با حضور ایشان و اراده بر تقویت رشته فلسفه غرب و حکمت اسلامی، می توانست مرکز ثقل اندیشه ورزی و تولید تفکر فلسفی در میان دیگر دانشگاه ها شود ولی این فرصت از دست رفت و منطقه خوزستان به رغم حضور ایشان و دیگران، این رتبه و توان را هم از دست داد.
عهده داری مسئولیت از سوی ایشان در حوزه معاونت آموزشی دانشگاه، در دوره ای که دانشگاه تعطیلات دوران جنگ را پشت سر گذاشته بود، در کنار دکتر حیدری نژاد معاون وقت دانشگاه، کمک شایانی به سرو سامان دادن به برنامه ریزی آموزشی نمود.
بی گمان، درخشان‌ترین دوران دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه، متعلق به دوره ریاست دکتر گنجی است. تکمیل و راه اندازی ساختمان کنونی دانشکده و جذب نیروهای جدید و تجهیزات در آن، توشه ای بود که تاکنون دانشکده را سر پا نگه داشته است.
آثار قلمی دکتر گنجی، گرچه می توانست در فضای نشاط آور، بیش از این شود ولی به رغم برهه ای از اشتغال ایشان به امور اجرایی و بعضاً بدحالی وی،  رضایت بخش است.
اکنون که دکتر گنجی بنا به تقاضای خود و برای رسیدگی بیشتر به امور سلامتی و تندرستی در مدار بازنشستگی قرار گرفته است، ضمن آرزوی سال هایی بهتر برای ایشان، زحمات و دلسوزی های خارج از وصف وی را در حسن انجام کار، پاس می دارم.